Woensdag en donderdag 3-4 februari 2016

Woensdag en donderdsg 3 & 4 februari 2016

12.00 en ik ga in Istanbul airport vijf en een half uur overbruggen.
Tijd genoeg om te "bloggen".

Vanmorgen om 2.00 uur wakker geworden met buikpijn en niet meer kunnen slapen.
Flinke diarree van de heerlijke bonen van Jimmie en Kay, spanning of beiden.

Na het douchen op mijn gemakje verder de laatste hand gelegd aan de bagage en afscheid genomen van Rolex. Ook de hond heb ik twee jaar geleden tijdens mijn Kenya reis gemist. Om 3.30 uur samen met John naar Dusseldorg gereden. Voorspoedige reis gehad met bijna alleen vrachtwagens op de weg.

Flughafen Dusseldorf hadden we voldoende tijd voor de laatste koffie/thee voorlopig samen te drinken. En ja hoor, de eerste belefenis kan worden geschreven.

Op het binnen-terras bij Chicago onder het genot van koffie en thee, lag achter ons een man op de bank te slapen. De eerste indruk was dat hij zijn roes aan het uitslapen was. Zijn rechterarm viel met korte tussenpauzes van de bank omdat hiervoor niet voldoende breed was. Een korte tijd later kijk ik weer naar de man en zie hem krassen aan zijn buik zonder wakker te worden. Knap toch. Maar dat was nog niet alles.
Weer een blik werpend op de man zag ik hem nog liggen met ontblootte buik en zag tussen zijn twee handen die op zijn buik lagen wel een hele dikke vinger fier omhoog steken. Ik kijk nog een keer goed en vraag John of ik het goed zie dat deze man met broek open en een stijf lid langs het randje van de rits zie loeren.
John geloofd het niet meteen maar komt ook tot de conclussie dat het geen dikke vinger is.

We informeren de bediening van het tentje over wat wij zien terwijl wij ons broodje nuttigen en zij gaat kijken en schrikt wat zij ziet. Er wordt actie ondernomen door een telefoontje wat zij pleegt en er komt iemand van de security van het vliegveld en probeert deman wakker te maken maar zonder succes. Op een gegeven moment tellen John en ik 10 security mensen die erbij staan en proberen zonder al te veel actie de betreffende man wakker te krijgen door te roepen en door hem met de mobilefoon aan te stoten en even later met een beetje water in zijn gezicht te laten lopen. Ook dit zonder succes. Er blijven werkelijk alles bij elkaar zeker 15 personen bij betrokken. Er wordt over en weer gebeld en na een half uur wordt er een warmhoudfolie over de slapende man heen gelegd en horen we dat de brandweer onder weg is. Er staan nog steeds zeker vijf securities bij met handen in de broek.
Twee brandweermannen komen erbij met blauwe handschoenen en proberen ook zonder succes de man wakker te krijgen. Deze twee brandweerlui, zonder helm en slang haha, zetten de man recht op de bank. Dit duurt ff maar hij blijft waarempel zitten. Onder de arm genomen wordt de man mee naar buiten genomen. Iemand van de security spreekt ons aan en verteld dat het een bekende man is op het vliegveld die hier niet mag komen. Hij doet dit ondanks verbod toch en wanneer er zo'n actie volgt zoals beschreven, is bekend dat de man door een andere deur weer naar binnen gaat en het proces zich waarschjnlijk weer herhaald.

Deze actie heeft ruim een half uur geduurd en herhaald zich waarschijnlijk regelmatig. Ik denk dat een mooi concept is voor een documantaire op TV als vervolg van " Hello Goodby".
En daarna is de tijd gekomen van afscheid nemen.......
Dag John tot over een maand en ik ben je erg dankbaar dat jij dit verwerkt op jouw manier en het accepteert dat deze reis voor mij belangrijk is. X

Het inchecken verliep vlot. Thuis heb ik online ingescheckt en geprobeerd dit document te printen. En wat gebeurd.... printer geeft alleen maar vlekken. Wel had ik een een online incheck bewijs op mijn telefoon als bericht laten sturen. Een back up. Tijdens het inchecken heeft de dame die mij hielp nog een bewijsstuk geprint Zodat er niets meer fout kon gaan. Erg fijn gevoel gaf dat. Ook dat mijn bagage kon worden ingecheckt zonder problemen. Oo mijn ticket stond vermeld dat ik 46 kg bagage mee mocht nemen en dat klonk voor mij ongeloofelijk. 32 kg in het grote koffer, 8 kilo voor in het vliegtuig en daarbij mijn handbagage. Dit gegeven schepte voor mij nog meer mogelijkheden om spullen mee te kunnen nemen voor de locale bevolking. Maar natuurlijk het meeste voor Papa.

De vlucht van dusseldorf naar Istanboel is goed verlopen.

Mijn plekje aan het raam en naast mij een stoel vrij. Naast de lege plek een mooie Duits-Turkse dame die haar ouders een verassingsbezoek ging brengen.
De lege stoel werd door ons beiden al vrij snel gebruiks voor onze handbaagage.

Ondertussen ik dit verhaal schrijf is er een grote afrikaanse familie helemaal in rep en roer ivm "iets" wat ik niet kan verstaan en de vrouwen staan tegen elkaar te schreeuwen als marktwijven. De zwarte mannen die erbij staan proberen te sussen maar hebben weinig invloed op het tafereel. De hele vertrekhal is erbij betrokken en ook weer een mooi stuk reality voor een airport documantaire.

Zo kom ik de wachttijd wel door met spotten en schrijven.

Het is maar goed dat ik op tijd naar de volgende gate ben gelopen voor mijn vertrek naar Mombasa met een tussenlanding op airport Kilimanjaro.
Het uur tijsverschil tussen Nederland tegenover oa. Turkije en Mombasa was op het laatste nippertje duidelijk. Poeh poeh.

Verdere incheck verliep prima. In het vliegtuig zat ik weer aan het raam naast een duitse dame en heer. Beiden ook groot en de stoelbreedte nodig.
De laatste uurtjes zijn moeilijk om voor een langere tijd dezelfde houding aan te nemen. Maw pijn in mijn rug en mijn lichaamsdeel wat aardig de zitvlakte van de stoel vult.

Donderdag, 4 februari 2016

Bij het wachten op mijn koffer gingen er verschillende scenario's door mijn hoofd en merk dat het stelen van mijn koffer twee jaar geleden erg veel inpakt heeft gehad met een flinke lange staart.

Terwijl ik bij de paspoortcontrole stond zag ik mijn koffer al op de band voorbij draaien. D t was een opluchting waardoorik bijna een vreugde dansje kon maken, maar mezelf nog net op tijd kon inhouden.dit haal ik nog wel een keer indeze maand.
De temperatuur bevliegt me en ik ga hier een maand mee dealen. Kom maar op...

Tja en dan kom je uit de aankomst hal en staan er verschillende donker getinte mannen buiten te wachten waarvan divese mannen staan te zwaaien....
Zij willen graag hun taxi mogelijkheden aanbieden want blank is geld!!!
Wie is nu Chris van al die enthousiast ziende, dollartekens in de ogen hebbende getinte mannen??

En dan staan er twee keurig geklede heren die mij anders begroeten en ik wordt liefdevol in de armen genomen door Chris en zijn broer ( die ik nog niet eerder heb gezien). Een persoon die wordt vernoemd als een familielid wil niet zeggen dat hetbeen bloedsverwante is. Een voorbeeld is dat ik mzungu ( blanke) mama wordt genoemd van Papa maar dit niet werkelijk ben. Alhoewel dit voorbeeld niet helemaal juist is als uitleg omdat de niet bloedsverwantschap bij ons uiterlijk wel duidelijk is.

De mannen dragen mijn koffers naar de auto en de hobbelreis begint met de taxi richting mijn 'verblijf'. Chris legt me op bepaalde plekken uit wat enwaar het is en enkele herinneringen komen naar boven.

Mij valt op dat ik bij het vertrek twee jaar geleden reddelijk gewend was geraakt aan temperatuur, stof, viesigheid en het donkere in de nacht zonder electriciteit met hier en daar alleen maar een vuurtje wat brandt.

Onderweg komen ons twee jongens met een meisje in het midden (s'morgens om 4.30 uur) tegen die ruzie lijken te hebben. In het voorbijrijden duwt een jongen het meisje tegen de zijkant van de auto. De eerste hartverzakking. Gelukkig blijft het meisje rechtop. Het had erger kunnen zijn.
De steeds smallere hobbeliger wordende zandpaadjes duren redelijk lang voor we aankomen op plaats van bestemming. ( of is het de nieuwsgier waardoor het zo lamg LIJKT te duren).

Buiten is het erg donker en weinig te zien, maar de kleine Chris herken ik meteen aan zijn mooie ronde gezichsvorm. Weer een enthousiaste liefdevolle begroeting.Mijn koffers worden door de drie manen naar binnen gedragen. Ik zie een goed lijkende beveiliging. Een hek met afgesloten poort, op het grondstuk een loslopende hond, weer een geloten poort op het terras met hekwerk. Voor de houten deur en stalen afgesloten poort en dan binnen de lamp aan, er is electriciteit. Wowwwww, ik herken het huis. Twee jaar geleden ben ik hier geeest met beide Chrissen die trots lieten zien dat zij dit huis hadden gebouwd in opdracht van een dame die het huis wil verkopen maar wat nog niet is gelukt. ( wat voor mij op dit moment wel erg goed uit komt. Schoon, opgeruimd en dan mijn slaapkamer. Ik voel me een koningin. Een mooi bed, ingebouwde kasten, een douche en toiletmet wasbak. En later ervaar ik dat er bijna altijd water en stroom is. Nou hierbij is de vrootste spanning weg. Mijn verblijgplaats voelt goed aan, vooral veilig. De omgeving ga ik morgen pas zien.

De kkeine Chris , die ik verder in mijn verslagen Chrispin ga noemen, maakt een heerlijke Keniaanse thee. Wanneer ik mijn koffer ooen maak dan zie ik zes vurige ogen loeren naar eventuele gifts! Helaas moet ik de broer van Chris mededelen dat ik.niets voor hem heb meegebracht. De eerste teleurstelling die ik denk te voelen bij de ander door mijn uitspraak. Hiervan volgen er de komende maand meer, dit uit ervaring sprekend.

We kletsen nog wat samen en ik geef aan dat ik graag ff wil gaan slapen voordat ik de dag dag laat worden.
Er wordt gekeken door de mannen hoe mijn muskitonet kan worden bevestigd en het plan wordt na mijn slaap utgevoerd, olgens berichtgeving zijn er op dat moment geen muskito's?!?!

Een heerlijke slaap volgt en ik heb tussendoor het gevol alsof ik thuis ben. Het geluid van de ventilator (ja die heb ik zelfs een) wordt ik eraan herinnerd dat ik het geluk erbij voel in een heerlijk bed te liggen met een ventilator aan mijn zij ( en geen andere ongenodigde gast!)

Na mijn slaap was alleen Chrispin in huis en Chris zou savonds wer terug komen.
Na een ontbijt van brood met boter en thee hebben Chrispin en ik samen door gesproken wat de belangrijkste dingen zijn die voor mij belangrijk zijn. Malaria tablettem ophalen, geld wisselen en een keniaanse telefoonkaart halen voor mijn extra telefoon die ik bij heb.

Na de middag zou ik Papa gaan verassen op school maar dit is niet meer gelukt ivm de duur van de belangrijke acties.

Chrispin en ik vertrokken samen op een Boda Boda ( motor) waarbij ik het gevoel had dat de driver op mijn onderbuik zat en Chrispin op mijn goddelijke achterkant. En ik de worst tussen het broodje. Weer even wennen aan mijn voeten die van de grond moeten als motorpassagier ipv voeten aan de grond als chauffeuse van een motor. Leuk vind ik het om eerste kneepjes van het leven hier weer onder de knie te willen krijgen en wat deze keer herkenbaar is van de eerste keer.

Ik merk bij de rit op de motor dat ik verder van het centrumpje van Bamburi afzit dan de vorige keer. daarbij ook verder weg van Papa.
Van de Boda Boda stappen we over op de Matatu (busje) en ik heb regelmatig een hartverzakking van de snelheid en het slalom-gedrag van de chauffeur. Dit kan ik me niet meer herinneren dat dit zooooo heftig was als bij deze rit.

En dan vind ik Mombasa nog steeds een onaangename stad. Zooo druk en zooveel stof en warmte. De zaken die moesten worden beregegeld duurde en duurde en duurde, maar de doelen zijn behaald. Alles bij elkaar heeft het geduurd tot 17.00 uur. Te laat om nog naar school te gaan van Papa. Achteraf misschien ook beter ook al was de wens groot hem te zien, voelen, ruiken en horen.

De rit terug was hetzelfde als de rit heen. Niet leuk. Hierin heb ik weinig keuze, alleen niet of wel deze rit over doen. Een ander minder gevaarlijk vervoersmiddel is er niet of niet haalbaar.

In Bamburi nog boodschappen gedaan in een echte supermarkt die er is gebouwd na mijn eerste bezoek. Dit maakt het boodschappen doen iets gemakkelijker. Daarna met Chrispin nog in een klein kotje Tusker-bier gekocht om s'-avonds te drinken om mijn aankomst te vieren. Maar om dit te doen als vrouw is "not done" in deze samenleving. Toch heb ik het gedaan en thuis in de koelkast ( ja er is ook een koelkast) gekoeld en savonds met Chris en Chrispin gedronken. En het was lang niet zo lekker dan ik me herinnerde van de vorige keer. Tja......misschien een volgende Tusker nuttigen aan het strand.

Bij thuiskomst ben ik gaan koken. Chrispin had ook hier geregeld dat het eten al was gekocht voor vandaag. Zelfs gehakt met knoflook, tomaten uien en spagetti.
Het was goed gelukt en lekker. Ik denk dat ik dit vaker mag/moet doen.

Om 21.00 uur kwam Chris en hebben we het plan besproken over het schoolgeld van Papa en de reis naar de Dochter van Chris in Kisumu. Ik ga het zakelijker aanpakken dan mijn eerste ervaring met Rose naar Siaya. Nu geef ik van te voren aan wat ik wil gaan besteden voor anderen en laat me hierbij niet in verleiding brengen door geuitte wensen van anderen,

Er zijn bij mij al een paar vraagtekens opgekomen bij het halen van de medicatie vandaag in Mombasa. De medicijnen waren al door Chris besteld en betaald! Is net. Etaalde bedrag geweest wat ik uiteindelijkaan Chris gheb betaald? Ik heb extra nog een doosje van dezelfe Malaria tabletten gekocht om te kijken welk bedrag er op de kassa on stond. dit was inderdaad hetzelfde. Maar..... De dame van de apotheek kwam, ondanks de drukte in de apotheek, na een telefoontje van Chris meteen. Aar ons toe om de medicatie af te geven aan ons. Ik denk dan dat er een deal is gelopen tussen hun. Mijn gevoel zit er niet vaak langs.

Bij het rijden met de Boda Boda en Matatu heb ik de betaalde shillingen opgeslagen zodat ik bij een volgende reis weet wat ik moet betalen. Het klinkt een beetje rampzalig maar je moet hier als blanke vrouw zooooo op je hoede blijven.

Het slapen is goed verlopen, de klok rond. Dank je wel ventilator jij bent de beste kamergenoot die ik me hier kan wensen.