Zaterdag, 6 februari 2016

Om 6.30 uur wordt mijn manneke wakker en vraagt:" Gaan we nu naar het strand?"
Euhhhh........ We gaan vandaag naar het strand maar nog niet nu. Eerst eten en wassen en dan gaan we. Hij vindt het prima en we gaan tanden poetsen met z'n nieuwe borstel en pasta. Helemaal trots omdat op de nieuwe tandenborstel Spiderman staat afgebeeld. Voor mezelf maak ik twee boetrhammen met suasage klaar en vraag hoeveel brood papa wil hebben. Hij zegt zes en ik val bijna achterover. Wat zes..... In dat kleine buikje? Ik smeer er vier en hij heeft zijn brood eerder op dan ikzelf.

En dan naar het strand. Een stukje te voet over de zandpaadjes en ondertussen bel ik een Boda Boda Driver waarvan ik het nummer heb gevraagd. Hij neemt niet op nnwe lopen verder door het mulle zand. Papa zegt. Iet meer te willen lopen. Toch zal het moeten om uit de zon te kunnen zijn. We lopen langs dunne koeien, dunne honden vrouwen met kindjes op de grond zittend en kinderen die Jambo naar ons roepen. En dan komt er een boda boda-driver die net een dame afzet bij haar huisje. Nou ja huisje, ik weet niet hoe ik het eerboedig kan uitspreken. Ik zit hier echt in de slumbs in een mooi huis. Het lijkt een beetje op de film "Roots" waar ik destijds helemaal door gefascineerd was. De compound eigenaar in een gewelig huis (blank) en het personeel van de plantages (zwart) in kleine 'huisjes' (hutjes).

De boda voda driver neemt ons beiden mee en Papa mag weer voor op de tank zitten. Nogmaals, dit is hier normaal.

Deze keer rijden we met de boda bida tot het strand terwijl het overstappen in de Matatu eigelijk beter en iets goedkoper is. Maar dan praat ik over verschillen van 0,50 cent. Maar wie het kleine niet eert......

Leuk om het zand(pof) pad te lopen naar de zee. Allemaal herinneringen die naar boven komen. Mensen die mij herkennen waarvan een knil tegen me zegt;" Je korte haren zien er leuk uit". Dat is dus iemand die me echt heeft gezien twee jaar geleden. Er zijn (naar mijn mening) ook knullen (beachboys) bij die net doen alsof ze mij herkennen om ook zo op deze manier met mij een praatje te kunnen maken. Maar Papa vindt het niets wanneer andere met mij praten, dit is duidelijk te zien aan zijn gezichtsuitdrukking en het handje wat aan mij trekt.

Het laatste stuk van het weggetje tref ik David en we begroeten elkaar uitbundig. Hij heeft mij twee jaar geleden veel geleerd en katen zien wat sieraden maken en kralen kopen betreft. Hij was erg dun geworden en had twee flinke rotte tanden voor in zijn mond, maar voor mij bleef het dezelfde David. Hij vertelde dat zijn zaken erg slecht zijn gelopen en dat hij zelfs een tijdje zijn kraampje moest sluiten en daardoor de rest van de gevolgen. Geen inkomsten weinig eten enz. Hij is weduw,an en voedt zijn kinderen alleen op. Een kind heeft een hoorschade en zorg nodig. Hij verteld ( als uitzondering niet naar geld vragend) it's my destiny. Respect!

Het is altijd interessant wat hij verteld over het strandleven waar vele mensen leven. Overdag autobanden verhuren voor de badgasten zowel jong als oud. Ja je leest het goed. Ook mannen en vrouwen gaan hier ook met een (zwem) band in het water. Ik heb het geluk dat er geen passende band voor mij is, en trouwens ik heb die ook niet nodig met al mijn zeemdiploma's op zak. Nog even een korte uitleg over de zee. Het is pis-lauw water, zout heel ver tot in de zee ondiep en verschillende kleuren.

Papa is teleurgesteld en zegt; " I don't like the small water." Het is namelijk eb en dat wil zeggen dat het water erg vervweg trekt in verband met de ondiepte. Ik vertel hem dat het water steeds groter gaat worden en hij kijkt me ongelofelijk aan.

Ondertussen gaat David voor ons wat de drinken halen en een frietje. Papa vroeg hier al naar op weg naar de zee. I want to eat chips.

Ondrtussen dat Papa en ik de chips en drinkn nuttigen maakt David voor mij een ketting met een paar kraaltjes in de kleuren van de nederlandse vlag en oorbellen erbij. Hij zegt "Kariboe Kenya" wat betekend welkom in Kenya.
Daarna laat hij mij een gelamineerde foto zien die ik hem twee jaar geleden heb gegeven en nog steeds belangrijk voor hem is.
Ik vraag aan papa of hij met me mee gaat naar de zee lopen en mijn manneke trekt weer een pruillipje. Ik loop alleen naar de zee en laat de tas bij David achter die net als twee jaar geleden hiervoor een mooi plekje heeft om te verstoppen.

Ik verwacht dat Papa mij achterna gaat komen maar hij houdt zijn koppgheid lang vol.
Pas toen ik terug liep na een kwartier kwam hij mij tegenmoet gelopen en ik heb hem enthousiast ontvangen met open armen.

We hebben nog even moeten wachten tot het waterr groter was geworden om dan toch samen het water in te gaan. Papa maakte net als de vorige ervaringen een bange indruk om het water in te gaan. Hij heeft staan huilen met zijn voetjes in de zee en ik heb hem geprobeert aan te moedigen op afstand. Ik had het gevoel dat hij een hiuding aannam van'wie gaat er winnen met toefgeeflijk zijn'. Nou, Papa heeft gewonnen. Ondertussen hij vertrouwd raakte met het water mocht ik niet te dicht bij hem in de buurt komen. Het leek alsof hij bang was.

Op een gegeven moment kwam er een moeder met een meisje aan en hij was over zijn angst heen en probeerde indruk te maken bijnhet meisje wat ongeveer dezelfde leeftijd had als Papa. Op een afstandje stond ik dit af te kijken in het water.

Op een gegeven moment vond Papa het genoeg en zijn we terug gelopen naar David. Maar hij wilde meteen weer terug het water in. Ik er achteraan. De wind was sterk en de golfslag redelijk en dreef af. Dus in de gaten houden geblazen. Maar erg moeilijk bij zwarte koppen die boven het water uitkomen in zwarte autobanden. Wie is Papa? Een zoekplaatje dus.
Ik ben op het strand gaan zitten op mijn jurk en heb Papa in de gaten gehouden die nu een jongetje met vader had gevonden waarbij Papa zich aansloot.

Er waren de hele tijd dat wij er waren vele feestende mannen op het strand die volgens David ein een uitgelaten stemming waren omdat hun voetbalclub (de andere kant van Kenya) had gewonnen ergens in de buurt.

Terwijl ik op mijn jurk zittend Papa in de gaten hield, hoorde ik wel regelmatig Mzungu ( blanke) roepen, maar ik denk maar gewoon dat zij het tegen iemand anders hebben, terwijl ik vaak de enigste blanke ben waar ik kom.

Mijn manier van ignoreren bleek niet zinvol te zijn omdat er een Lou-man ( zo heet de stam die uit west-kenya komt, zoals Chris, Chrispin en mijn vriendin Carol ook zijn) naast me kwam zitten en vroeg of hij een foto mocht maken. Deze vraag krijg ik op het strand met enige regelmaat vaker te horen. Maar daarvoor moet ik betalen. Dus niet! Terwijl toch iemand ondertussen van mij en hem op mijn jurk zittend een foto maakte kwamen er al gauw meer mannen om me heen staan die allemaal met mij op de fot wilde gaan. Wel gvd ik zeg NEE en kon op dat moment niet snel genoeg van mijn jurk omhoog komen om weg te kunnen lopen. Grrr............

De zon werkte ondertussen flink op mijn huid en ik vroeg papa uit het water te komen.
Gisteren had ik mijn armen al verbrandt en deze zon er bovenop was niet goed. David ging voor mij een Lezzo ( omslagdoek) halen die ik om mijn schouders kon leggen. Maar door de doek heen deden mijn nek en schouder en armen pijn. We hebben ons omgekleed en zijn naar de Matatu gelopen om nog ebven boodschappen te halen en een telefoonkaart voor internet want de vorige kaart werkte niet zoals ik wenste. Ik kon geen whatsapp versturen en had slechte ontvangst. En op mijn woonplek helemaal niet.

Met zonnebrand creme en aftersun en de lezzo over mijn schouders zijn we op de boda boda naar Bamburi gereden. Hier nog even een boodschap gedaan en daarna met Papa afgesproken dat we naar zijn huis naar Funa en zijn moeder ( achteraf bleek de vrouw met het babytje in haar arm en Papa begeleidde, toen ik hem voor het eerst zag, de moeder van Papa te zijn.) te gaan. Ik was kapot en wilde goed slapen op mijn verbrande rug, nek armen en schouders.

Voor we met de boda boda vertrekken geef ik de driver aan dat Papa zal gaan vertellen waar hij moet rijden omdat ik niet orecies weet waar Papa woont nu zij zijn verhuisd.
Maar..........
De driver blijft communiceren met Papa op Shwahili en we blijven rijden en verder als ik dacht dat Papa zou wonen. Ik twijfel en er gaan verschillende gedachten door mijn hoofd, tot ik de driver de opdracht geef te moeten stoppen. Ik vraag Papa nogmaals waar we naartoe rijden en mijn gedachten blijken waar te zijn. Hij heeft de driver naar mijn huis gelootst. Wel potverdorie nog an toe. Slim geafineerd manneke.
Maar dan..........
Ik bel Chris en leg de situatie uit en ik geef de telefoon door aan de driver die van Chris de weg krijgt uitgelegt richting Papa zijn huis. De driver draait zijn Boda Boda om en .........
.........Papa begint te huielen en te krijsen en te schoppen. Ik vraag de boda boda driver nogmaals om te stoppen om Papa tussen ons in te zetten ivm de veiligheid omdat ik het gevoel had dat hij van de Boda Boda zou afvallen of springen ivm zijn woede en verdriet.
We rijden het hele stuk weer terug met een krijsend mannetje en ik vraag de Dtiver weer te stoppen omdat ik bang was dat Papa met zijn voetje tegen een hete pijp zat, zo ging het ventje te keer. Vreselijk!
Papa probeerde onderweg zo tegen de driver te duwen maar had geen kracht genoeg waardoor er gevaren door konden ontstaan.
Het huilen en krijsen ging door merg en been.

De driver stopt en ik moet Papa van de Boda Boda aftrekken. Bij een winkeltje koop ik wat zoetigheid waarvan hij houd om hem een beetje te lijmen. Pedagogisch niet verantwoord, maar ik moest wat. Ik vraag Papa weer om de weg te wijzen en met een huilend kind en mensen die ons ongelooflijk aankijken om ons heen lopen we in een richting en in een klein steegje zelfs een beetje luguber. Spelende kinderen op blote voetjes, moeders met kindertjes voor of achter op hun lichaam gebonden.
In een nog smaller steegje onder de was door lopend, komt er een vrouw die rustig aan Papa vraagt ( zonder emotie) waar hij heen wil gaan. Papa blijft schreeuwen en huilen en de vrouw begeleid ons naar de andere kant van de straat waar we zijn afgezet door de Boda Boda en we lopen weer tussen smalle steegjes tussen waslijnen en spelende kinderen tot we aan een stalen deur aankomen waar ik Funa ( tante en opvoedster van Papa) herken die me enthoust begroet.
Papa nog steeds hysterisch en niet ristig te krijgen. Ondertussen ervaar ik dat de dame die me begeleidde naar het huisje van Funa de biologische moeder van Papa is. Slik, dat wil zeggen dat de dame die Papa begeleidde bij ons eerste weerzien ook de moeder van Papa is. Zij scheen twee jaar geleden niet in staat te zijn om kinderen op te voeden en heeft toen toch nog een kindje gekregen. Gisteren had zij weer een babytje in haar arm wat haar kindje was. Ik denk alleen maar HELP!

Papa blijft hysterisch en ik neem de harde beslissing om te vertrekken. Moeder en Funa moeten Papa beiden aan een armpje vasthouden wanneer ik vertrek. Maar ik moet vetrekken omdat ik anders in het donker naar huis moet rijden met de Bofda Boda en niet weet of ik mijn woonplek kan vinden.

Terwijl ik vier stappen buiten ben staat mijn huilende Papa weer achter mij omdat hij de dames waarschijnlijk te slim af was.

Funa pakt Papa bij zijn armpje, ik wenk een Boda Boda driver, stap op en had het idee dat ik na een rit van twintig minuten nog Papa hoorde schreeuwen.

Ik krijg het gevoel dat ik de situatie achteraf gezien misschien anders had moeten aanpakken maar daar is nu niets meer aan te veranderen.
Net voor ik bijna thuis ben komt Chrispin mij achterop een Boda Boda tegen die zegt zo terug te zijn. Ik ben blij dat ik voor de eerste keer mijn woonplekje heb terug gevonden en kom binnen met de sleutels van de sloten die ik gisteren heb gekocht zodat Chrispin en ik apart naar binnen kunnen komen.

Ik ben helemaal kapot, verbrand met het geluid van een schreeuwend mannetje wat mij achtervolgt.

Chrispin en ik koken samen en later komt Chris en Noah zijn broer nog langs en ik vertel het verhaal van Papa. In eerste instantie vroeg Chris mij waarom ik Papa niet ook vandaag nog bij mij liets slapen. Voor mij en ik denk voor Papa ook was dit geen wijs besluit geweest. Het afscheid zou een dag later net zo moeilijk zijn geweest. En daarbij mijn flinke zonnebrand en daarop een slapend mannetje was ook geen fijn idee.
Na het vertrek van Chris en Noah hebben Chrispin en ik nog een rondje Yathzee gespeeld ent oen was het bedtijd.

Gedouched en flink aftersun op mijn lijf rustig in bed gaan liggen en vooral niet proberen te bewegen ben ik ingeslapen.