Zaterdag, 20 februari 2016

Om 10.00 uur heb ik met Nassir afgesproken bij de moskee. Papa en ik lopen samen naar de moskee en Papa wil niet lopen omdat hij moe is na 20 mtr. Hij wil met een BB rijden en geeft daarom aan moe te zijn. Wat is hij gehaait en clever.

We wachten lang tot we Nassir zien aankomen.,er is een telefoontje voor nodig om te vragen hoe lang hij nodig heeft om te komen. Het duurt dan nog een half uur. Afrikaanse afspraken!! Maar niet leuk om in de zon zo lang te moeten wachten.

Nassir met zoontje Moonir, Papa en ikzelf lopen eerst naar het huis wat Nassir aan het bouwen is. Ondertussen roept er iemand "Papa". Het is Chrispin die achter ons aan komt lopen en op weg is om een gaskruik te kopen ( betaald hij zelf, wowwww).
We kunnen op het moment niet koken.

Nassir verteld onderweg dat buurtbewoners denken dat hij het huis bouwt van het geld van de mzungu-woman. (Ik dus). Wat een fantasie of jalouzie?
We lopen en lopen en lopen tot we in de buurt komen van zijn huis waar hij twee jaar geleden woonde en nu nog. Hij vraagt of ik verschillende dingen herken maar ik herken helemaal niets meer. Hij zegt dat er veel mensen mij nog herkennenvan twee jaar geleden. Ik zeg hem dat een zwarte gast bij mij thuis ook door kijn omgeving herhkent zou worden maar dat deze gast ook niet de blanke mensen twee jaar lat zou kunnen herinneren.

Maar hoe dichter we bij zijn hutje komen hoe meer herkenningstekens ik zie.

Hij heeft ondertussen een ander kamertje met zijn zoontje samen. Zijn vrouw werkt in Nairobie en is twee jaar van huis om geld te verdienen.
Wanneer ik bij hem een krukje krijg aangereikt komen er verschillende kinderen binnen gelooen die mij nog herkennen maar ik ook hun niet meer. Nassir vraagt me helemaal uit en is uit op een financiele bijdrage. Ik zeg henm dat ik deze keer andere projecten heb. Hij probeert ook deze keer weer op verschillende manieren iets los te peuteren maar ik probeer hem op afstand te houden. Je neemt ons toch wel weer een keer naar zee?? Je laat mij het fotoboek toch nog wel een keer zien voor je vertrekt?? Dit zijn de jongens die hunouders zijn verloren en waar jij twee jaar geleden sponsors voor zou zoeken!!! Enz enz. Moonir krijgt voor zijn verjaardag enkele kadootjes van mij en van Papa krijg ik de vraag;" why he gets so much presents." Gvd mensen en ook gehaaide kinderen wanneer os het voor jullie nou eens genoeg?!?!? Ik heb materialen bij om armbanden te maken en ik maak er voor ieder kind een.
Ik vraag Nassir een BB te bellen omdat ik Chrispin heb aangegeven om 13.30 uur thuis te zijn.
Ik heb een naar gevoel bij het bezoek bij Nassir ivm de enorme hebzucht die mensen hier hebben. Mijn afkeer groeit.........
Thuis aangekomen bij chrispin was de afspraak om naar de zee te gaan, maar het gas is nog niet geregeld en we kunnen dus nig niet weg willen we vanavond willen koken.
Geen probleem we hebben tijd genoeg. Papa pakt weer zijn stiergedrag op en ik herhaal weer correcties waar hij. Iet naar wil luisteren. Chrispin spreekt hem toe en Papa probeert nog een keer. Ik pak Papa flink bij zijn arm en zeg hem te moeten gaan zotten tot we naar de zee vertrekken. Ook dit probeert hij te overschrijden door voorzichtig te willen wegkruipen. Maar helaas betrapt.........

Chrispin legt mij uit dat Papa net als op school een klap nodig heeft en dat dit echt nodig is om kinderen te laten gehoorzamen. Maar ik kan toch niet een kind van een ander een oorvijg gaan geven. Maar mijn handen beginnen langzaam wel te jeuken en mijn geduld wordt danig op de proef gesteld.

Richting het strand loot het aardig goed. Maar in zee blijft hij weer krijsen en huilen. De reden geeft hij. Iet aan. Ook niet aan Chrispin. Hij wil uit het water en zich aankleden. Oké. Doen we dat. We lopen samen een stukje op het strand om schelpen te zoeken en Papa is in zijn schik.

We maken nog kort een praatje met David en verlaten het strand. Chrispin handelld nog even voor mij in een tentje met omslagdoeken. Wanneer hij en rois afdingt als zwarte man betaald hij veel onder dan ik als blanke vrouw. Langzaam vinden we trukjes om mij als blanke niet overal de hoofdprijs te late betalen. Tijdens het genruik,van vervoersmiddelen geef ik Chrispin het geld van te vorrn zodat het ogenschijnlijk niet uit mijn portemonai komt en er daarom weer minder hoeft te worden betaald. (Gewoon het bedrag wat de locals betalen dus).

Terug thuis zie ik dat er weer verschillende verontrustende berichtjes vamuit Spanje zijn binnen gekomen. Het wordt me allemaal te veel. Ik maak me ontzettende zorgen over mijn vader en moeder.

Een erg vervelend kind waar ik de afgelopen twee weken zo veel voor heb gedaan. Daarbij in twee jaar zodanige ontwikkelingen heeft gemaakt dat zijn gedrag erg b begint aan te sluiten bij het gedrag van mensen waar ik ( om eerlijk te zijn) een hekel aan heb. Vragen, vragen vragen, dwingen, gehaaid gedrag, gebiedende wijs. enz.....
Geen enkel respect of dankbaarheid vertonen.
Van een mannetje van bijna zeven jaar verwacht ik niet dat hij op zijn knietjes gaat, maar luisteren naar opdrachten of correcties moet deze leeftijd toch kunnen opvolgen.

We eten samen en Papa blijft drijnen. Ik ben het zat. Papa gaat douchen en wil hier ook niet luisteren. Chrispin wordt ook kwaad en zegt tegen Papa dat hij een "very bad behaviour" heeft. Papa schijnt dit niet te boeien.

Wanneer hij zijn slaapkleren aan heeft wil hij mijn zaklampje hebben. Maar het zaklampje wat ik hem vorige week heb gegeven is al gesneuveld. Verschillende keren heb ik Papa gezegd het zaklampje niet open te moeten draaien omdat de batterijtjes er dan uitvallen. Maar ondanks waarschuwingen draaide hij toch regelmatig het lampje open. Dus kapot ...,en geen tweede lampje!
Dit had als resultaat dat meneertje een uur lang heeft liggen huilen omdat hij niet in het donker wilde gaan slapen, terwijl vorige overnachtingen deze donkere kamer geen enkel probleem is geweest.
Dit gedrag vertoonde hij om toch klaar te krijgen een zaklampje los te kunnen peuteren bij mij. Maar helaas pindakaas.
Ikzelf lig ook in bed en wil graag slapen maar er is een manneke aanwezig die hier een aardige stoorzender in blijft zijn. Na verschillende keren te hebben aangegeven dat hij moest gaan slapen blijft hij huilen. Chrispin spreekt hem ook nog toe in Swahilli en meneertje reageert niet. Mijn geduld is op en ik maak mijn woorden waar. Ik sta op uit bed, loop naar zijn bed en trek hem aan zijn arm mee naar buiten en maak mijn woorden waar door hem te laten slapen bij de hond buiten.
Maar sterk is hij ook nog en ik krijg hem niet door de deur.
Chrispin wordt ook laaiend en meneertje wordt in zijn bed ge.... Ja gegooid.
Maar nog door blijven gaan met huilen en schreuwen.
Ik probeer rustig te worden en te denken dat hij op een gegeven moment toch moe moet worden van het huilen en daardoor in slaap moet vallen. Nou alles bij elkaar heeft de actie anderhalf uur geduurd en meneertje slaapt.
Poeh poeh....................
Afwachten wat de dag morgen gaat brengen, maar dit gedrag stel ik ( en Chrispin ook ) helemaal niet op prijs.
Trustu