Dinsdag, 1 maart 2016
Blijf op de hoogte en volg Anjo
02 Maart 2016 | Kenia, Mombassa
De reden van mijn voornemen is de angst die ik steeds meer krijg bij welk transport middel dan ook. Het bericht van de verongelukte deense vrijwilligers twee jaar geleden wat ik vorige week heb ervaren, het ongeluk waarvan ik getuige ben geweest tussen de tuktuk en de matatu en het roekeloze rijgedrag.
Twee jaar geleden heb ik zelf een ongeluk gehad met de BB door twee vechtende koeien die onverwacht de straat over stoken. Hierdoor schrik ik iedere keer wanneer er vee ( kippen, geiten, koeien) langs de weg dreigen over te gaan steken. Dit schrikken van mij heeft als gevolg dat ik de bestuurder knijp, uit reflex. En daarna schaam ik me kapot.
En nu kom ik terug op de onrustige nacht.
Om 1.30 uur gaat mijn telefoon en ik neem niet op. Ik denk bij mezelf, wanneer er iets ernstigs is wordt er nog wel een keer gebeld.
Deze gedachte heb ik net gehad wanneer de telefoon inderdaad de tweede keer gaat.
Ik probeer zo snel mogelijk onder mijn muskitonet uit te komen en dan.... Ben ik te laat. Mijn bril moet op om te kunnen lezen wie er heeft gebeld. Het eerste denk ik uiteraard aan mijn vader. Maar het is een anoniem telefoontje. En dat op dit tijdstip twee keer achter elkaar roept bij mij een vreemd gevoel op.
Op whatsapp zie ik dat er weer enkele berichten binnen zijn van mijn vreind John en ik maak dan snel een link met het de twee anonieme bellers.
MINISTER WAARSCHUWD 900 NEDERLANDERS IN KENYA VOOR AANSLAGEN.
Ik krijg het Spaans (kenyaans) benauwd. Wat nu?
Meerdere berichten komen binnen en mijn zoon Jimmie belt het nederlandse ministerie in Kenia.
Hij krijgt hiervan waarschijnlijk het bericht te horen wat het anonieme telefoontje mij wilde doorgeven:
IK WORDT VERZOCHT OM MEZELF AAN HET LOKALE NIEUWS MET INFORMATIE TE HOUDEN!
Hoe doe je dat in de middle of nowhere?
Er volgt een hele lange nacht tot ik Chrispin hoor lopen en ik opsta.
Chrispin krijgt het volgende probleem van mij te horen maar schijnt er niet erg van te schrikken.
Wel verteld hij mij dit verhaal gisteren al op het nieuws te hebben gehoord maar mij hierokver niet wilde inlichten omdat ik dan misschien onnodig bang zou worden wat ik toch al was.
Mijn studie vriendin, werkende op een reisburo en partner met goede contacten stuur ik midden in de nacht een bericht en krijg hier gelukkig smorgens een beticht op terug waar zij verteld dat er aanslagen worden vermoedt maar dat er nog geen negatief reisadvies wordt afgegeven. Dit bericht van haar steld mij enigzins gerust.
Maar mijn situatie wordt er níet beter op.
Na deze berichten probeer ik mijn gemiste slaap in te halen wat redelijk lukt.
Uit bed mijn ontbijtje en er volgt een hele lange saaie dag waar ik alleen maar spelletjes op mijn telefoon speel om de tijd te doden.
En tussendoor mijn spulletjes een beetje sorteer voor mijn vertrek. De laatste meegbrachte kadootjes vanuit thuis stop ik in een sje met een brief erbij voor Chrispin en zijn kinderen. Dit tasje wil ik stiekum op de tafel zetten wanneer ik de deur uitga voor mijn vertrek.
Mijn ticket alvast in mijn buiktasje gestopt op wens van Chrispin. Twee jaar geleden moest de taxi onderweg stoppen omdat ik niet meer wist waar ik mijn tickets had gelaten. Er ontstond toen bij iedereen een lichte paniek. Chrispin heeft deze situatie niet vergeten en zegt dat hij voor ik overmorgen vertrek hij eerst mijn ticket wil zien.
De rasta-man is gekomen en heeft mijn laatste bestelling ringen gebracht. Hij maakt deze van kraaltjes en ik vind ze erg kunstig gemaakt.
Uit verveling ben ik vroeg naar bed gegaan zodat er weer snel,een dag voorbij is.
Morgen ga ik mijn laatste bestellingen hier en daar ophalen, de laatste boodschappen doen en daarbij de laatste shillingen opmaken.
Dondedag staat in het teken van kamer en badkamer poetsen en opruimen Papa ophalen van school en naar huis brengen.
Waar ik tegenop zie zijn de gesprekken die ik op school en bij Papa thuis ga voeren ivm het definitief beeindigen van mijn sponsorproject.
Mijn reden is wel overwogen en heeft me veel energie gekost. Heel jammer maar ik probeer voor ogen te houden dat ik drie jaar voor een kereltje heb gezorgd dat zijn basis heeft kunnen leggen op een goed school waarbij hij goede manieren heeft geleerd en goed engels heeft leren praten.
Dat het zo is gelopen zoals het is had ik niet gedacht maar is wel het beste en hierbij ook denkend aan mijn zelfbescherming.
Waarschijnlijk is dit het laatste bericht wat vanuit Kenya op de blog wordt gezet.
Ik dank je voor het lezen en eventueel plaatsen van reacties. Mocht je op mijn verhalen terug willen komen dan hoor ik het graag.
Foto's heb ik genoeg maar hwas erg moeilijk om deze bij mijn blog te plaatsen.
-
02 Maart 2016 - 11:37
Annemarie:
Lieve Anjo,
Ik wens je een heel voorspoedige en veilige reis terug naar huis! Ondertussen dat ik dit schrijf heb je misschien je moeilijke gesprekken al gehad of ze moeten nog komen. Ik steek een kaarsje op voor je innerlijke rust. Ik zal blij zijn als je weer bij ons in de groep op de Tiki bent!
Liefs, Annemarie -
03 Maart 2016 - 18:03
Loes Goderie:
Ik dank JOU voor het schrijven van al de verhalen, die een goed beeld hebben gegeven hoe het daar is, en wat je hebt meegemaakt en vooral heb je me mee laten voelen wat jij allemaal moest doorstaan.
Heb je al gezien dat jouw blog maar liefst 16.582 keer is bekeken. Of dat inclusief jouw eerste reis is is niet interessant. Er was genoeg belangstelling in jouw "gaan en staan".
Ga je met jouw koffer op de bagageband het vliegtuig in???
Wees voorzichtig, goeie reis en Tot gauw.
Loes -
08 Maart 2016 - 09:52
Henriette:
Hoi anjo
Het is jammer dat deze reis je niet heeft gebracht wat je er van verwacht had.
Je vader die in het ziekenhuis lag.
Alles zat niet mee,dat is erg vervelend.
Zeker omdat je zoveel zin in had en zo naar toe gewerkt hebt.
Wij hopen dat je thuis de rust weer kan vinden.
Liefs fam de groot
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley