Vrijdag, 4 maart 2016

Op het vliegveld Mombasa heb ik een lange wachtttijd voor het vliegtuig vertrekt. Mijn vriendinnen doden mijn tijd om één uur lang met mij te whatsappen.
Dit voelt fijn omdat ik hier mijn gevoelens kwijt kan. Mijn gevoelens waren en zijn nog erg wisselend aanwezig en de laatste maand was het bespreken hiervan met Chris en Chrispin toch moeilijker dan met mijn taalgenoten thuis.

Nu zit ik op airport Istanbul te wachten op mijn volgende vlucht om 14.45 uur.
De temperatuur is hier al een stuk aangenamer dan de afgelopen maand. Helaas wel regen die ik maar een keer kort heb meegemaakt op mijn verblijfplek.
Het komende regenseizoen wordt in De buurt waar ik verbleef over twee weken verwacht.
Hierover had ik met Chrispin gisteren een gesprek dat er toch veel mensen bang zijn van deze heftige regenperiode. Er sterven veel mensen, bedolven onder hun hutjes. Ditzelfde geld ook voor hun vee wat verdrinkt.

De straten staan dan blank en vervoer is er bijna niet mogelijk. Om van A naar B te komen zijn de meeste mensen afhankelijk van openbaar vervoer?

Dit kan ik me niet voorstellen omdat ik het niet heb meegemaakt door gelukkig iedere keer op tijd weg te zijn geweest.

De verdere reis is voorspoedig verlopen.
In Dusseldorf airport wacht ik met enige spanning tot mijn koffer over de band komt aangerold. Het vliegtuig had 30 minuten vertraging en het wachten op mijn koffer duurt ook een half uur. Maar ........het is er.
Ondertussen dat ik sta te wachten gaan er verschillende scenario door me heen ivm mijn ervaringen van twee jaar gekden waar mijn kofer niet aankwam en nooit meer is aangekomen.
Maar dan zie ik mijn koffer op de band aankomen en slaak een zucht van verlichting.
Het zware koffer probeer ik te tillen en dan komt er een reddende engel die mijn koffer op de kofferwagen tilt. Dank je wel meneer. ( ik hoop dat hij morgen geen last heeft van zijn rug).

En dan eindelijk. De deuren door naar de ontvangsthal. En........er staat niemand.
Ik loop door en hoop een bekend gezicht te zien.
En dan roept John; " Daar is de aankomsthal". Ik kan daar op dat moment niets mee. Ik sluit hem in mijn armen en ben zoooooo blij bijna thuis te zijn.

Onderweg merk ik al weer het gehaaste gedrag van rijden van John en het opwinden van hem over het verkeer, hier heb ik helemaal nog geen zin in en denk bij mezelf 'pole pole pole' (=langzaam). Of ket ik gewoon weer wennen aan de nederlandse manier van leven?

Een uur later sluit ik mijn paps en mams in mijn armen en ben zooooo blij hun weer te kunnen zien, voelen en ruiken. Een heel kostbaar moment voor mij.

Een uurtje zijn we bij mijn ouders geweest en toen naar huis. John moest meteen gaan slapn omdat hij een nachtdienst had. En dan zit ik daar.........alleen.
Dit had ik mezelf anders voorgetsteld maar kan mijn gedachten omzetten dat ik heel blij ben weer in mijn eigen land te zijn.

Ik heb een hele onrustige nacht omdat ik de geluiden die ik hoorde om me heen niet paste bij mijn slaapplek in Kenya. Mezelf niet beseffende dat ik in mIjn eigen bed lag. Dit heeft de hele nacht geduurd met korte tussenfase waarbij ik mezlf bewust was van mijn eigen bed in Nederland.