Mijn laatste dagen

CHRISPIN
Ur up wel with knel no pain ,anyway. Jambo ill really missed u in my life . Anjo hills can not meet but people meets as far as u go. This the of start saying bye bye

DE LAATSTE DAGEN

ZONDAG:
ik schrijf mijn verslag op airport Lisabon. Even tijd tussen de twee vluchten. Het zijn drukke dagen geweest die voorbij zijn gevlogen
Zondag ben ik met Papa voor de laatste keer naar het strand geweest.
Dingen die hij heel graag doet zoals; beach, bathroom, crisps, en ng een paar kan hij goed uitspreken in de Engelse taal.
Tijdens de twee weken dat hij naar school gaat, heb ik al duidelijk vooruitgang gemerkt.
Op weg naar het strand was er een ingrijpende gebeurtenis terwijl papa en ik voorin de matatu zaten te wachten voor vetrek.
Bij het instappen vroeg de driver of papa mijn zoon was. Volgens de cultuur ter plaatse mag ik me moeder noemen van Papa.
Na dze vraag kwam er een man naast de bestuurder buiten een praatje maken waar ik niets van kon verstaan natuurlijk. Deze man kwam naar de andere kant van de matatu gelopen en kwam bij het open raam staan waar Papa en ik zaten.
Hij vroeg aan mij of dit kind Papa was en ik antwoorde hierop, niets wetend, ja dit is Papa.
De volgende vraag was of hij bij zijn moeder woonde en hierop gaf ik geen antwoord.
Wel stelde ik hem de vraag wie hij dan wel was. Ondertussen zaten alle mensen achter mij inde matatu ye wachten.
"Ik ben zijn vader en heb mijn zoon al twee jaar niet meer gezien".
Oeps en wat nu, dacht ik. Papa maakte op dat moment absoluut geen uitdrukking van herkenbaarheid maar meer sceptisch, voor mij gevoel.
Ondertussen maakte hij een foto van zijn zoon en op het beeldschermpje zag ik ook de foto van papa toen Papa jonger was. Papa leek wel een beetje op zijn vader vooral wat de mond betreft. ( En ook zwart, garpje!!)
Papa bleef argwanend kijken en ik kreeg hierbij de indruk dat 'de vader' een vreemde voor Papa was. Dit bleek later niet het geval te zijn.
Ik hoop dat het verhaal een beetje duidelijk is omdat het moeiljk is in het verhaal Papa en de vader duidelijk te beschrijven.
De vader liep naar een winkeltje om een stuk papier te halen en een pen om mijn teleffoonnummer te noteren. Ondertussen zaten de passagiers van de matatu nog steeds te wachten op vertrek terwijl het normaal,allemaal snel moet verlopen. Tijd is geld!
Vader gaf mij het stuk papier en ik schreef hierop alleen mijn email-adres en geen telefoonnummer.
Dit met voorbedachte raden omdat ik hierbij zelf de keuze heb om wel of niet te reageren.
En toen vertrok de matatu richting strand. Jeetje wat nu? Ik heb het goed kunnen parkeren om de middag te kunnen genieten van mijn waterratje.
Thuisgekomen van de strandhang heb ik overleg gehad met Chris hoe we dit gaan aanpakken. We vonden het beiden van belang dat we hierover Aunty zouden informeren.
Mijn instelling was dat vader recht heeft om zijn kind te zien en dat het misschien goed was om voor mijn vertrek nog samen te gaan zitten met hem zodat ik een beetje meer gevoel krijg over hoe en wat.

Maar dit pakte heel anders uit. Aunty reageerde pittig omdat ik mijn emailadres had gegeven. Bij nadere uitleg van mijn kant begreep zij mijn verhaal ook.
Ook hier is een groot verschil tussen de twee verschillende culturen. Vader heeft hier helemaal geen recht op Ijn kind en vooral niet wanneer er over zo'n langetijd geen contact is opgenomen door vader.Vader schijnt veel acohol en drugs re gebruiken en daardoor ook geen rechten te hebben. De argwaan van Papa bij het zien van zijn vader was ook duidelijk na het verhaal van Aunty.
Papa schijnt regelmatig getuige te zijn geweest van geweld tussen vader en moeder.
Dus zoals ik het begrepen heb is de vaderrol einde oefening.
Raar maar waar.

S'avonds ons avondritueeltje gehad met papa en dat wil zeggen gek doen in bad, incremen en masai man maken.
Dat wil zeggen een handdoek ombinden in de masai stijl, ovr een schouder hangen.
We hebben weer veel gelachen en gek gedaan.

MAANDAG:
als verassing opgehaald door de kleine Chris om mee te gaan naar 'ergens', kreeg ik als antwoord op mijn vraag. Maar het werd een geweldige middag. Het eerste stuk met de matatu en daarna overgestapt op de bodaboda. Niet ieder een bodaboda. Nee, sam op een en ik in het midden.
Lachen, ik voelde me net een hotdog en volgens mij zat de bestuurder op mijn benen. Je moest het in Nederland eens proberen!
Het einde van deze rit was bij een huis in aanbouw wat onder regie staat van Chris.
Geweldig groot huis met zicht op de zons op- en ondergang.
De huizen worden gebouwd in het tempo van de betaling. Dat wil zeggen dat het soms heel erg lang duurt voor een huis klaar is omdat de bewoners of verhuurders niet voldoende geld hebben.
Vervolgens zijn we met z'n drieen, Chris en Chris, door een mooi stuk,natuur gelopen naar het volgende pand in aanbouw.
Onderweg hebben we een kameleon gezien. Hiervan een mooie foto en filmpje gemaakt.
Aangekomen bij het volgende huis kreeg ik ook hier weer een rondleiding. Het huis was in een verder stadium van bouw en er werd hard gewerkt aan een waterput. Deze waterput werd met een stellage geboord zonder stroom. Dit is de derde variant van putten graven/boren.
We hadden alle drie nog niet ontbeten. Wat de reden bij de mannen was kan ik niet vertellen. Mijn reden was omdat ik geen rode stuiver had.
Ik had iemand geld geleend en zou het vandaag terug krijgen.
Maar het alternatief van ontbijt zonder kosten was geweldig.
De buurman van het pand in aanbouw klom in de kokosboom en haalde hier verschillende kokosnten uit.
Dze werden klaar gemaakt om te drinken. Ondertussen kwam Chris met een suikerplant die door de andére Chris werd schoon gemaakt. Heerlijk genieten en hier kon geen boterhammetje tegenop.
Later hebben we de wandeling voort gezet tot we aan de mainroad aankwamen waar we een matatu hebben genomen naar huis. De mannen moesten verder om nog enkele werkzaamheden te verrichtn en ik ben mijn nieuwe kleren op gaan halen bij de naaister waarvan ik ook het geleende geld terug zou krijgen.
Mijn kleren waren klaar zoals afgesproken, maar mijn geld kreeg ik nieto, dat de naaister zelf niet aanweig was. Balen, want ik had echt geen geld. Toch te veel gesponserd aan het masai dorp!.

Bij thuiskomst Papa opgehaald voor een heelrijk bad en de rest van onze avondrituelen.

S' avonds alvast een beetje mijn bagage gesorteerd.


DINSDAG:
In de morgen de laatste dingen afgewikkeld. "Even" naar de bank om mijn geld allemaal op dte nemen. Dit even duurde 1 1/2 uur in een godsgruwelijke hoge tenmperatuur. De airco's waren kapot. Het probleem was dat ik op kij recuutje als actueel saldo een hoger bedrag kon opnemen dan werkelijk mogelijk was.
Een week geleden heb ik al internet bankieren aangevraagd en mij wed beloofd dat dit zeker voor mijn vertrek mogelijk zou zijn. Niet dus!! Dit zou de situatie ivm transfers iets duidelijker hebben gemaakt.
Mijn volgende afspraak was om 10.00 uur op school waar Maureen ( de dochter van Florence, 'mijn' naaste) zij is daar teacher.
Maar de lange wachttijd bij de bank zorgde ervoor dat ik op school dus ook 1 1/2 uur te laat aankwam. Er was dus maar kort de tijd om een gesprekje te voeren met de hoofd van school. Didi is haar naam en komt uit America. Zij was helemaal in het oranje gehuld en alleen haar gezicht was zichtbaar. Een aparte dame.
De volgende afspraak was Papa ophalen van de schoolbus voor de laatste keer.
Net op tijd, want de bus kwam net aangereden.
Met de bodaboda samen met Papa (ook dit voor de laatste keer, voorlopig) gezellig samen gaan lunchen. Maar het manneke is het helemaal niet gewend om zulke luxe uitstapjes te maken. Normaal eet hij op de grond en daar moet hij op de bank blijven zitten en met mes en ,vork eten terwijl hij thuis met de vingers eet.
Maar dit is wel leuk om te ien hoe hij in zulke momenten zijn afhanekelijk toont over wat wel en niet kan/mag/hoort.
Papa had zijn witte sportkleren nog aan en at een hotdog met veel tomatenketchup,.
Oei oei en dat met zijn eetgewoonte dus niet mogelijk zonder te knoeien.
Zijn nieuwe witte sport shirt zat aardig onder de knoei.
Een wasmachine is hier een luxe artikel en er wordt vooral met de hand gewassen. Als dat maar goed gaat komen met de vlekken.

S'avonds de deense dames op bezoek gehad ivm afschd nemen. Om 21.00 uur zou Chris en Chris komen om samen nog gezellig de laatste uurtjes door te brengen.
Maar di was waarschijnlijk een afspraak met de afrikaanse tijd en niet de europese tijd. Het was namelijk 22.30 uur voordat ze bij mij waren met de reden dat de hond was weggelopen en dat ze hem hadden gezocht en tot dat moment nog niet hadden gevonden. Het voorstel van de mannen was om naar Chris te gaan met de bagage omdat daar ook om 1.00 uur de taxi zou komen.
We hebben bij hem zitten gekken met z'n drieen en alemaal leuke fotots van elkaar gemaakt. Het was een leuk laatste bezoekje met af en toe een brok in mijn keel.
Chris voelde dit goed aan en zijn schouderklopjes deden mij goed.
Tja, en dan staan de taxi voo de deur en wel op de seconde af op tijd. En dat in afrika. Complimentje voor de taxi chauffeur.
Net aangereden vraagt Chris mij of ik mijn ricket bij me heb. Euhhhh.... Paniek. Waar heb ik die gelaten. Maar stoppen en heel mijn bagage doorgezocht en gvonden.
Weer alles ingepakt en aangereden.
Toen bleek dat ik alleen de papieren met de richtlijnen had gepakt en dus. Og niet het ticket. Met het schaamrood achter mijn oren geef ik aan dat er nog een keer gestopt moet worden ommde juiste papieren uit mijn bagage te halen.
Ik baalde als een stekker. Maar goed dat de afrikaanse cultuur in zo'n moment rustig reageert.

Onderweg had ik het moeilijk en Chris hield heel lief mijn hand vast tijdens de rit. Dit deed mij goed.

Zonder problemen op de weg, zoals de rit eerder ivm mijn safari vlucht, komen we op tjd op het vliegveld aan.
En dan wordt het echt. Meteen door naar de incheck en geen tijd meer voor een praatje. Boem pats afscheid.
Wat een k .. Gevoel. Tojdens het scannen van mijn bagage geen enkele problemen. Hier was ik een beetje bang voor ivm mijn grote masai-mes. Maar het liep allemaal goed af. Ik stak mijn duim op naar de mannen dat alles in orde was. Nou ja, wat de bagage betreft dan want ik voelde me echt klote!

Tijdens het wegen van de bagage bleek dat ik toch nog 10 kilo teveel bagage bij me hand terwijl ik dacht dit probleem opgelost te hebbeb door al,10 kilo bagage per post naar huis te sturen.
Schrikken, wat nu? Ik had al mijn overige schillingen al aan Chris gegeven om hiervan het volgnde schoolgeld voor Papa te kunnen betalen.
Zweten, zweten tot ik er achter kwam dat ii nog ergens euro's had zitten.
Maar wat had ik een geluk bij een ongeluk. De airport medewerkstert wilde mij matsen. Ipv 22,00 euro per kilo te moeten betalen ( € 220,00) hoefde ik haar maar € 75 euro te betalen. Tjonge jonge wat een massel.


WOENSDAG:
Aankoms airport Istanbul, Turkije. Tijdstip ongeveer 12.00 uur.
Uitchecken met de handbagae en daarna weer inchecken.
Maar helaas werd er iets gescand in mij handbagage. Helemaal vergeten om het zakmes, wat ik kado had gekregen van mijn kinderen, in mijn grote koffer te doen.,ik was bij het inoakken veel meer met het grote masai-mes bezig geweest en daardoor het kleine mes over het hofofd gezien.
Ik mocht het niet meenemen in het vliegtuig. Ook bij het vragen of er geen andere opties waren kreeg ik nee op het request.
Dit had als gevolg dat ik het geweldige kado gewoon liet weggooien. Gvd.
Om 14.40 vertrek vanuit Istanbul. Ik zat al helemaal klaar samen met de andere reizigers totdat er op het laatste moment de gate werd veranderd.
Dat wilde zeggen dat we helemaal naar de andere kant van het vliegveld moesten lopen.p waardor het vliegtuig later vertrok en natuurlijk ook later aankwam op Schiphol.
Maar dat was niet het ergste.
In Schiphol heb ik als laatste staan wachten op mijn bagage. Helaas ook zonder bagage moeten vertrekken.
Heel boos, verdrietig en moe loop ik door de deur naar de ontvangsthal en staan John, Jimmie, Sam, mijn ouders, mijn broer met vrouw en dochter en mijn vriendin met tekst op mij te wachten. Ik had zo graag een dankbaarder gebaar gemaakt dan wat er ter plekje gebeurde.
Ik moest huilen omdat ik mijn bagage niet had, omdat ik een wereld achter me had gelaten, mie was van de reis en heel blij dat deze mensen op mij stonden te wachten.
De reis naar huis verliep uitstekend de luxe auto van mijn zoon.
Thuis aan gekomen stond er een hele grote doos voor de deur met de tekst erop; " oude doos". Vlaggetjes aan de raam met welkom erop.
En toen stapte ik mijn eigen huisje weer binnen. Niks vermoedend zitten mijn dierbaren allemaal binnen en beginnen te zingen. Weer een geweldige verassing.
Alles tot in de puntjes verzorgd door lieve mensen.
Dank je wel allemaal