Vrijdag, 5 februari 2016

Nu, zondag, moet ik goed denken over mijn gebeurtenissen van twee dagen geleden. Er gebeurd zoveel. En ik zie zo vaak herkenning in mijn eerste dagen van twee jaar geleden in dit gebied. Je kunt het een cultuurschok noemen. Terwijl ik het woord schok niet vind passen. Voor mij zijn het de indrukken van een andere levensvorm en kwaliteit. Het is van mij kant meer interesse in deze levensstijl dan dat ik het schok wil noemen. Bij deze levensstijl hoort hetvolgende:

Ik heb nog steeds geen intenet op de plek waar ik verblijf, ondanks twee keniaanse kaarten die ik heb gekocht. Hiervan baal ik. Maar ik baal eigelijk nog net zoveel van het feit dat ik baal omdat ik denk dat ik niet zonder kan. Het idee dat ik geen info aan het thuisfront kan geven en ontvangen. Ik heb nog een paar dagen nodig om dit te accepteren zoals het is.

Ondertussen zie ik een halve meter van mij vandaan een hagedis een insect verslinden. Razendsnel. Geen geld verdienend en ook afhankelijk van eten om te kunnen leven.

Vanmorgen ben ik opgestaan en had het huis voor mezelf alleen. Chrispin was werken.Hij is ergens een huis aan het schilderen en wordt hiervoor contant uitbetaald door een Indische man. Waarschijnlijk de huisbaas. Hierover verder meer informatie. Het douchen is een genot. Er is geen mogelijkheid vorr warm of koud water. Er is een grote tank onder het dak waarin de voorraad water zit. Deze tank wordt automatisch vol gepomt met wat vanuit de kanalisering. De temperatuur is acceptabel. Het douchen is nodig om de zweet en het stof te verwijderen, en smorgens ivm het zweten snachts, ondanks ventiator.

Na het douchen een lekkere kop verkeerde koffie, gekookte melk met nescafé.
Twee sneetjes brood met boter en gesneden worstje.
Langzaam raak ik een beetje oogewonden ivm het weerzien van Papa vandaag.

Na het eten nestel ik mezelf buiten op het terras, schuif het tafeltje wat er staat tegen de muur zodat ik met mijn rug tegen de muur en mijn benen rechtuit op het tafeltje kan gaan zitten. Hier zit ik een paar uur en geniet van mooie vlinder, hagedisjes, het geluid van de bladeren van de bomen, vooral de coconut-tree.
Ik schrijf dit woord engels omdat wij het palmboom zouden noemen, maar niet in iedere palmboom groeien cocosnoten. Deze boom heeft verschillende noten hangen. Twee jaar geleden heb ik hier ook in deze tuin verbracht met Chris en Chrispin en toen klom de buurman in deze boom om voor mij een cocosnoot hieruit te halen. Daarna werd er de kop af geslagen zodat ik de melk kon drinken. Chris kwam daarna terug met een stuk suikerriet.
En nu mag ik een maand met deze tuin leven.
Na het opsnuiven en luisteren naar de tuintafereeltjes heb ik een rondje gemaakt en foto's gemaakt van de diverse planten en bomen die er staan.

Het eerste wasje gedaan in een emmer met zeeppoeder en kamer wat opgeruimd en ingedeeld met mijn vele gifts die ik vanuit thuis heb meegenomen.
De tijd ging erg snel en daardoor ben ik pas laat vertrokken richting school papa.
Mijn eerste afstand afleggen vanuit mijn woonplek naar de school van Papa. Dan moet ik keuzes maken. Het gebied waar ik woon is achteraf en er rijden bijna geen boda-boda's. Ik kies ervoor om een stukje te lopen en ondertussen de boda-boda-driver te bellen die Chrispin mij heeft aangeraden. Ik maak van hem en zijn boda boda een foto voordat ik vertrek en noteer zijn nummer zodat ikmeen volgend keer hem kan bellen en hem herken met welke boda boda hij komt. Er rijden zo veel knullen rond op boda-boda's en ze nemen allemaal heel grag een blanke vrouw mee. Soms denk je dan dat degene die bij je stopt en geen engels spreekt maar alleen Swahili, degene is die je hebt gebeld en later blijkt het niet zo te zijn. Zo staat er wel iemand te wachten die ik heb gebeld terwijl ik me heb vergist in de persoon. Hij brengt mij tot school en ik voel me emotioneel worden maar kan me corrigeren voor een dame van de security van school mij vraagt of ze mij kan helpen. Ik leg de situatie uit dat ik een dag in Bamburi ben en graag mijn zoon wil verassen die ik twee jaar niet heb gezien. Zij reageert enthousiast, wat de meeste mensen hier doen, en brengt me naar een kantoortje in de kerk van school. Hij ontvangt mij ook vriendelijk en geeft aan dat Pap nog op school is. Hij stuurt mij na een kort gesprek met welkom heten, is hier gebruikelijk, naar een dame met rood t-shirt aan de andere kant van het terrein. Ondertussen loop ik snel naar de boda-boda driver die ik heb gevraagt om te wachten tot ik weet of Papa op school is. Ik ben blij dat ik de driver kan aangeven dat Papa op school is. Ik wil hem betalen voor de rit maar heb geen kleingeld. Hiervoor moet ik gaan zorgen omdat er bijna niemand is die wisselgeld terug kan geven ivm weinig inkomsten die zij hebben. Dit gebeurd bijna overal. Ik moet er echt voor zorgen dat ik altijd voldoende kleingeld bij me heb om vervoerskosten te kunnen betalen. Overal waar ik buiten mijn huis heen wil gaan ben ik afhankelijk van vervoer. Dit vervoer bestaat meestal uit Boda Boda (motor) of Matatu (busje). De tuktuk (driewieler) gebruik ik alleen in noodgevallen omdat deze tuktuk in verhouding duurder is. En ook hier ondanks dat alles goedkoper is let ik op de kleintjes.

Tja even een korte informatie tussendoor. De. Boba boda driver niet kunnen betalen en hij geeft aan dat hij het geld door Chrispin laat betalen bij een volgende rit. Voor beiden de situatie opgelost en ik kan het geld weer aan Chrispin terug betalen.

En dan loop ik naar de dame met het rode t-shirt die ondertussen nergens meer te vinden is. En het is zooooo warm in het portaaltje waar ik zit te wachten. Maar er wordtdoor eeen andere dame aangegeven dat de dame in rood ergens op de compoind is en wel terug komen zal.
Dit gebeurd na 20 minuten, en het zweet gutst van me af. De dame in rood doet onderzoek naar welk kind ik op zoek ben en lijkt achterdochtig wat ik begrijp.

Maar ik merk dat zij verandert van utstraling wanneer zij informatie heeft ingewonnen bij haar collega. De dame in rood loopt naar buiten en komt na enige tijd terug en verteld me dat Papa eerder naar huis is gegaan vandaag en dat de leerkrachten mij willen spreken. Oh jeetje......mijn verhaal lijkt een hele andere wending te krijgen.
Terwijl ik richting het klaslokaal van papa loop wordt ik ontvangen door een enthousiaste leerkracht die me voortseld aan twee andere leerkrachten die binnen in de klas zijn en even enrhousiast reageren op mij als mzungu (blanke) mama van Papa, die op school staat geregistreerd als Nasir achternaam is moeilijk en weet ik niet uit mijn hoofd.
Bij de uitleg die de dames mij gaven bleek al snel dat Papa naar huis is gestuurd ivm achterstallige betaling en ik krijg een heel vreemd gevoel en raak emotioneel. Zoveel gevoelens in een korte tijd. Ik geef de dames aan dat ik boos ben ivm het vertrouwen in Chris ( die verantwoordelijk is voor de betalingen van school,die ik hem overmaak iedere drie maanden via de Western Union Bank) dat door hun uitlef weg is. Maar zij geven mij daarna de uitleg dat de bedragen die cash moeten worden betaald wel zijn afgegeven door Chris, maar niet het geld dat per bank moet worden betaald is overgemaakt. Toch blijft het mij een raar gevoel geven. Ik vraag om per maand op te schrijven wat is betaald en wat nog moet worden betaald.
We maken een afspraak voor as. maandag om 14.00 uur waar ik met Chris samen naar toe zal gaan.
Na onze afspraak gemaakt te hebben verlaat ik enigzins teleurgesteld de school. De securitydame maakt nog kort een praatje met mij en ik vraag haar of zij een goede Boda Boda driver weet. Het is en blijft een gevaarlijk vervoermiddel maar ik ben er wel afgankelijk van om me hiermee te laten vervoeren.
Haar zoon John staat aan de andere kant van de weg en hij brengt me naar Bamburi waar ik telefonisch contact opneem met Chris en hem de situatie uitleg en vraag wat ik nu het betse kan doen. Hij zegt Funa (tante van Papa en tevens opvoedster) te bellen en ik moet bij de moskee wachten. De moskee is voor mij een bekende plek omdat ik hier twee jaar geleden in de buurt heb gewoont. Ondertussen is Papa verhuist en ik weet alleen maar dat het in de buurt is van de plek waar hij en ik twee jaar geleden bij elkaar in de buurt hebben gewoont.
Ondertussen ik op deze plek nerveus zit te wachten op het weerzien met mijn manneke, herkennen mij enkele mensen en komen naar me toe om memte begroeten. Florence begroet me, en zij is de dame die mij twee jaar geleden mijn kleidngmheeft genaaid. Diane herkent mij en zij is degende waar ik twee jaar geleden vaak mijn levensmiddelen heb gekocht. Ondertussen wacht ik en krijg ik weer een telefoontje van Chris en hij zegt dat Funa niet in het dorp is maar dat er iemand anders met Papa naar mij toe ondeweg is. Ik wacht en wacht en ja hoor ik hoor achter mij iemand Anjo roepen en daar staat ie dan. Mijn manneke met een vrouw erbij die een baby van een paar weken in een doek draagt. Ik omhels Papa innig en hij is schuchter maar wel blij. Hij is flink gegroeid en een tand aan het wisselen. Ik voel een beetje weerstand wanneer ik hem oppak om stevig te knuffelen en zet hem weer terug oo de grond. Op dat moment staat er een kind naast mij dat mijntelefoon teruggefft vol zand en ik helemaal niet gemerkt dat ik de telefoon had laten vallen in mijn enthousiasme Papa te zien. Dus.....heel veel mazzel. Ik vraag de dame in engels wat ik het betste kan doen. Ik krijg weinig reactie van haar en zie weinig emoties in haar gezicht. Ik toen interesse in haar baby en mag heel kort kijken en haar gezicht blijft uitdrukkingsloos. Ik vraag haar om goedkeuring of ik Papa kan meenemen. Zij antwoord met Ja en loopt met haar baby weg. Op dat moment sta ik met Papa alleen en hij schijnt mijn engels te begrijpen maar is nog te schuchter om te antwoorden. Even later zegt hij Rosary en ik begrijp hem niet helemaal. Later blijkt dat het kettinkje met plastic kruisje wat ik hem gegeven is stuk gegaan en dat hij er 50 wil hebben voor de kinderen in zijn klas. Het volgende wat hij zegt gaat over het betalen van school en dat hij daarom naar huis moest. Ik denk oke duidelijk verstaanbaar op dat moment.
Vervolgens vraag ik Papa of hij het leuk vond om naar 'mijn' huis te gaan. Hij geeft aan dat hij met de Boda Boda wil gaan en voorop wil zitten. Mijn gedachten die door mijn hoofd gaan zijn de manier van communiceren duidelijk zijn en dat hij duidelijk aangeeft wat zijn wensen zijn. Overigens het voorop zitten van kinderen op de Boda Boda is niet ongebruikelijk. Of dit veilig is zonder helm is een tweede. Maar ivm kosten te besparen worden de Boda Boda's voor alles ingezet wat het meeste gekd opbrengt. Dus vol laden die handel.

Bij binnenkomst in mijn verblijf gaan zijn oogjes overal naar toe, vooral naar mijn koffer. Ik geef hem zijn eerste kadootje, een zwembroekje met Minions erop afgebeeld. De zwembroek als eerste omdat ik al tegen hem heb gezegd dat we morgen gaan zwemmen. Hij was hierover erg blij.
Papa probeert daarna alles open te maken en aan te raken wat er in mijn kamer staat en daarbij 'krijggrage' oogjes.
Het is ondertussen donker en dan ben ik niet meer op straat te vinden ivm mijn veiligheid en muskito's of andere stekende insecten die mij jeuk veroorzaken.

Plannen voor de rest van de avond maak ik en neem contact op met Funa (tante) om haar hierover te informeren. Zij is niet bereikbaar. Later krijg ik een bericht dat zij wel weer bereikbaar is en of ik haar nog een keer kan proberen te bellen. Het terugbellen is weer niet mogelijk en ik spreek haar de boodschap in dat zij mij moet bellen ivm mijn plannen savonds met papa. Hierop krijg ik geen reactie. Ik geef Papa aan dat we eten gaan maken dat hij daarna mag douchen en dat hij bij mij mag slapen. Hij lijkt voor hem een goed plan te zijn. Hij vraagt om cartoon, dat wil zeggen dat hij een tekenfilm wil zien op TV, maat ik weet niet hoe die werkt.

Hij vraagt om mijn tablet en gaat hierop spelletjes spelen. Op een afstand ga ik hem in de gaten zitten houden en denk wat voor een lekker ventje het toch is. Op dat moment heeft hij mij niet nodig, alleen zijn flesje cola wat hij heel langzaam op drinkt en mijn tablet waarmee hij spelletjes speelt.

Na het eten gaanwe douchen en zonder schaamte trekt hij zijn kleren uit en laat zich door mij inzepen en verder verzorgen. Ik geniet hier intens van omdat ik mezelf ervan bewust ben dat dit bij een volgend bezoek naar Kenya niet meer het geval zal zijn ivm zijn leeftijd.

Na het douchen krijgt hij van mij een onderbroek met minions, t-shirt met spiderman en sandalen. Hij is erg blij. De broek die ik hem geef doet hij aan maar valt,niet in de smaak omdat hij vindt dat het voor meisjes is. Ii moet hem gelijk geven want het is een soort legging die inderdaad het model heef voor meisjes. Dus een eigen smaak heeft hij duidelijk ontwikkeld in deze twee jaar. Papa gaat verder op zoek in mijn koffer en ontdekt een ander paar schoenen die ik voor hem heb gekocht en wil die ook aandoen. Numsteek ik er een stokje voor en zeg tegen hem dat hij genoeg heeft gekregen en dat dit niet voor hem is. Hij trekt een pruillipje en ik reageer hier niet op.
Later komt Chrispin terug van zijn werk en Papa is blij hem te zien. Hij geniet hier ook weer van de aandacht die hij van mannen krijgt waarschijnlijk mdat hij bij tante opgroeid en vader geen rolt speelt in zijn opvoeding. Vader heeft een geregistreerd crimineel verleden en mag daardoor geen contact met zijn kinderen. Dit schijnt een regel te zijn.

Nadat Chrispin zijn Ugali ( water met maismeel) en vlees heeft gegeten spelen we Yathzee terwijl Papa nog pizza's bakt met mijn tablet. Ik geef hem mijn horloge om te laten zien wanneer hij gaat slapen. Op het moment dat deze bedtijd daar is luisterd niet door mijn oodracht te ignoreren. Tot drie keer ignoreert hij mij en ik neem hem mee naar zijn slaapplek op mijn bed. ( de keuze in slaapplek heeft hij van te voren mogen aangeven) en hij wil natuurlijk niet. Ik maak het spel met Chrispin af en Papa en ik gaan samen slapen. Kort nog even verweer maar daarna legt hij zijn hoofd op mijn buik en valt in slaap Ik dus niet want dit is wel erg lang geleden dat mijn kinderen zo wilde inslapen.
Gedurende de nacht veranderde Papa nog een paar keer zijn houding. Op een gegeven moment ging hij op mijn borst liggen en ik schrok en had het idee dat hij wilde drinken aan mijn borst maar gelukkig had ik er een stofje tussen zitten.
Een oaar keer hing Papa met zijn benen in het muskito net waar ik hem uit moest halen en weer recht op bed moest leggen. Ik heb genoten van het ventje in bed,


Ps: Ik lees het bovenste gedeelte van mijn tekst van vandaag door en merk dat de intensiteit van de indrukken en levensstijl voor mij veel energie kosten omdat ik te veel controle wil hebben en dat gaat hier niet. Ik ben afhankelijk zoals de bevolking hier ook is. De Afhankelijkheid van wel of niet geld kunnen verdienen, daardoor wel of niet eten hebben en de rest van de enorme gevolgen van geldgebrek. wel of niet water en/ of stroom hebben. En niet te vergeten de afhankelijkheid van internet.


Dus Anjo wat ga je doen? Ik ga de touwtjes ook hier loslaten. T'is zoals het is.