Dinsdag, 16 februari 2016

Vanacht heb ik het eerst het idee gehad dat ik het koid had. Of was het een droom?

Om 8.30 uur haalt BBD Chengo mij op en brengt mij naar Kiembeni, naar school,van Papa waar ik een afspraak heb met sister Rose Pauline. Ik geef haar de bestelling nogmaals door van de schooluniformpjes (de mil is niet doorgekomen en bleek het verkeerde emailadres te zijn) voor Papa en in de envelop tevens het geld hiervoor. De afspraak om vandaag in de klas van Papa les te gaan geven schuiven we even door naar as. Donderdag om 900 uur.

Al gauw genoeg komt de Driver aangelopen met wie ik naar de betreffende plekken ga kijken hoe zij leven. Deze plekken zijn besproken met mij, de driver en sister Rose Pauline.
De driver herkent mij nog van twee jaar gekeden toen ik Papa de eerste dag naar school ging brengen. Ik hem helaas niet meer.

Ik wil rechts in de auto instappen. Oh shit de verkeerde kant. Hier zit het stuur, en we hebben al plezier voor we vertrekken. Er komt een man aangelopen die mij vriendelijk begroet en wie ook mee in de auto stapt.

We rijden een tukje over geasfalteerde weg en buigen daarna een breed zandpad in wat steeds smaller gaat worden met flinke kuilen en bulten erin. Het autootje raakt tot drie keer toe met de onderkant een steen of bult die uitsteekt. De omgeving wordt steeds minder bewoont en onderweg komen we op het zandpad vrouwen tegen die plastic gele vaten met water op hun hoofd dragen, kinderen die op blote voetjes rond rennen en veel rommel langs de weg.
We stoppen en zetten de auto onder een boom in de schaduw en lopen te voet verder. We komen aan bij twee hutjes waar een paar kinderen staan een oudere dame en een jonge vrouw die er op,een stoeltje zitten. De man die achter in de auto zat blijkt de echtgenote van de jonge vrouw te zijn. Hij heeft waarschijnlijk gefungeerd als wegwijzer.

Er wordt voor mij een stoel (gammel houten krukje) gepakt waar ik op mag gaan zitten.
Ik vraag wie er hier woont- grandmother 87, vader en moeder en vier kinderen waarvan er twee kinderen naar St Claret school gaan.
Sidney, de driver, spreekt goed engels en is tevens mijn tolk.
Hij legt uit hoe ik aan het sponsorgeld ben gekomen en ik geef grandmother een kettinkje met gardian-angel. ( deze engeltjes heb ik zelg gemaakt, verkocht en op deze manier het sponsorgeld bij elkaar gespaard. Ik mag dit kettinkje zelf bij haR om doen en zij laat daarna haar arm en borst zien die een soort psoriasis hebben.
Ik denk dan weer, dat vrouwtje moet zalf hebben dat deze plekken kunnen genezen, maar ik moet zo vaak mijn gedachten herstellen. Nee Anjo, jouw project heet kinderen en educatie en niet oudjes en medicatie. Het klinkt voor jou als lezer misschien hard wat ik schrijf maar het is voor mij echt nodig om soms mijn dgedachten te herstellen omdat realistisch moet blijven. Er is zoveeeel armoede en leed wat ik natuurlijk graag zou willen verandéren maar wat echt niet mogelijk is. Daarom moet ik mezelf soms dudelijk mijn richtlijnen aangeven. En dat voelt goed wanneer ik dat gedaan heb, maar dat wil niet zeggen dat dit voor mij de situaties gemakkelijker maakt. DUS ECHT NIET!

Ik vraag via de tolk of ik binnen mag kijken in hun hutjes (krotjes) en of ik de goedkeuring krijg fotos te maken. Dit is geen enkel probleem.

Nou en dan sta je daar binnen waar ik mezelf net kan draaien. Twee 2-persoonse matrassen. Één bed voor de ouders en het andere bed voor de vier kinderen samen. In het hoekje bij het kinderbed een hoop as en stookpotje waar wordt gekookt.

Het matras van de bedden is gewoon (nou ja gewoon) schuim en ik zie op het vieze matras met stukken eruit een doek liggen. Dit zal zijn om op of onder te slapen. Slapen de kinderen hieronder, dan liggen zij direct op het schuim.

Het hokje voor oma mag ik ook zien en het ziet er hetzelfde uit. Aar stinkt ontzettend naar de geitenpis. De geieten slapen snachts naast grandma haar bed.
Wittu gij ut?

We lopen verder naar een ander hutje ongeveer 20 mtr verder. Sidney wijst er naar toe maar wanneer we dichtbij staan zie ik nog een kleiner hutje en dat is het volgende adres. Het hutje is denk ik 2x3 mtr en hier slaapt een moeder met 10 kinderen. Vader is overleden. Moeder is niet aanwezig omdat zij op zoek is naar eten. Een meisje zit op haar hurken in twee plastic bakken afwas te doen. Bij haar zit een kindje van anderhalf gekleed in aleen eenvies t-shirt.
Later vraag ik me af hoe hier een klein kind kan zijn wat bij de tien kinderen hoort terwijl vader acht jaar geleden is overleden.

Sidney vertelt dat het meisje de afwas doet , ook van anderen, om zo wat geld te kunnen verdienen. Ook wast zij kleding van anderen om wat geld te kunnen verdienen. Dit was adres twee. Ook hier maak ik een paar foto's. Ik geef hier geen engeltje af omdat moeder niet aanwezig is.

Het derde adres. Ook daar lopen we naar toe. Dit is een alleenstaande moeder met drie kinderen. De vader speelt hier geen rol en draagt dus ook geen verrantwoordelijkheden.
Deze vrouw krijgt van mij via de tolk dezelfde informatie, krijgt een engeltje en ik mag enkele foto's maken. Ik vraag haar hetvolgende;
Wanneer zij een wens mocht doen voor morgen en ik zou haar deze wens kunnen realiseren, wat zou zijndan wensen?
Zij hoeft hier niet lang over na te denken en zegt; My own bussines!
Dat is duidijke taal. Ik laat de tolk wel duidelijk aangven dat ik dit niet waar kan maken zodat er vanuit haar geen valse verwachtingen kunnen ontstaan.

We lopen naar een heel klein vervallen hutje. Hier blijkt niemand thuis te zijn. Ver boven op de heuvel komt een man met kinderen aangelopen en nog hoger op de heuvel loopt een grouw met gele plastic vaten. Er komt nog een man aangelopen met twee kinderen en binnen de kortste tijd staan er twee mannen vier kinderen en een oudere dame naast ons. Het vervallen hutje schijnt van grandma te zijn en verdere info die we krijgen is erg vaag. We weten niet wie bij wie hoort en hierover krijgen we op onze vragen vage antwoorden. Wat wel vast staat is dat er een kind op de St. Claret school zit. ,aar of dit een van de aanwezige kinderen is, is ook omduidelijk.

We lopen weer naar de auto en rijden het hobbelpad weer af naar de harde weg. Verderop staat een jongen te zwaaien die ook in de auto komt te zitten. De man van het eerste adres zit ook nog steeds in de auto terwijl we zijn adres al hebben gehad.

De jongen die nu achter in de auto is gaan zitten is de vader van het volgende adres. De weg er naar toe is nog slechter dan de eerste zandweg die we hebben gereden.
Zeker een rit van een dik half uur eindigt en we lopen te voet verder. Ook hier is het heuvelachtig en een slecht bewoonde omgeving. We looen de heuvel naar beneden en er staat een verlaten hutje wat gebouwd is uit ijzeren platen. Er komt hier een vrouw naar buiten die ons vraagt binnen plaats te nemen. In het hutje staat een bankje met daar tegenaan een wankel tafeltje en daar weer tegenaan een bed met muskitonet. Ik mag plaats nemen maar dat gaat moeilijk op een bank waar een tafeltje tegenaan staat. Er is te weinig plek binnen omhet tafeltje te verschuiven en het tafeltje wordt half buiten gezet zodat ik op de bank kn gaan zitten. De man neemt plaats op zijn bed en ik vraag om een foto te mogen maken van hem en zijn vrouw naast elkaar op het bed. Een andere plaats is er niet bonnen om hen beiden op de foto te krijgen.

Op deze plek wonen drie kinderen in huis die alle drie naar de St. claret gan.
We leggen de ituatie uit zoals op de vorige adressen. Moeder kkrijgt een engeltje en lijkt er blij mee te zijn. Op het laatst vragen we of zij nog vragen aan mij hebben en de vader vraagt om financiele ondesteuning bij het opknappen van zijn toillet buiten. Ook hem moet ik teleurstellen dat mijn project voor kinderen en educatie is en niet voor sanitaire doeleinden.

We verlaten deze plek en ook de vader van dit gezin gaat in de auto weer mee terug naar school. Innde auto leg ik Sydney duidelijk uit wat de voogende stappen zijn en dat ik vandaag nog niet ga beslissen hoe, wat en waar het sponsorgeld wordt ingezet. Dit vertel ik hem omdat het voor kij onduidelijk is waarom deze twee mannen weer met ons rug rijden naar school. Ik heb namelijk de indruk dat zij nu al graag geld van mij willen ontvangen, maar dit kan ik ook helemaal abuis hebben. Om mezelf safe te stellen en de situatie duidelijk neer te zetten vraag ik Sydney dit ook mede te delen aan de twee mannen.

Ik wacht even op het kantoor op Sydney die ik heb gevraagd om me nog even bij te ztaan bij het noteren van gegevens van de vijf adressen.

Sydney geeft aan dat de situatie bij de bezochten gezinnen, na mijn sponsoring, waarschijnlijk weer op hetzelfde neers komt als dat de situatie nu bij hun is. De reden hiervan is dat de mensen op deze manier arm blijven en eenmalig geholpen worden, mijn hulp is definitied ook maar eenmalig. Hieran kan en ga ik niets veranderen. Misschien moet er dan toch naar een andere oplossing worden gezocht. We komen beiden dan toch weer terug op de wens van de dame om zich wlfstandig te kunnen maken waardoor er inkomsten zijn en daardoor de kinderen hun schoolgeld kn worden betaald.
Sydney denkt dat hiervoor een startkaptiaal van 2. 0000 Kes voldoende zou kunnen zijn. Ik laat dit nog even in het midden en wil hier graag op terugkomen met sister Rose Pauline tijdens onze afspraak as donderdsg morgen om 9.00 uur.,

Het is een ontzettend vermoeiende ochtend geweest met heel veel te verwerken indrukken. Thuis haak ik nog een stukje aan de voorbeeldtas en dan vallen mijn ogen bijna dicht. Ik houd een schoonheidsslaapje van drie uur.

Chrispin is op tijd terug van zijn werk. De begroeting is weer een flinke omhelsing en ik ga de traditionele thee maken. We spreken door wat we gaan eten en genieten daarna ons theetje. We delen elkaars gemaakte foto's van vandaag welke van Chrispin bestaan uit foto's van zijn werkplek. Nog steeds trots op zijn tablet laat hij de foto's zien.

Ondertussen is het donderdag en ben ik kwijt of er nog sitaities zijn geweest dinsdagavond die benoemenswaardig zijn om te schrijven in mijn dagboek.

Ik ga ervan uit dat dit niet het geval is anders had ik het wel geweten.

Waarschijnlijk heb ik gedachtenloos zitten haken. De tas gaat als voorbeeld dienen en uiteindelijk krijgt Chrispin deze tas om mee te nemen naar zijjn werk.

Ik wil weer degene bedanken die mij een ractie hebben gestuurd. Erg fijn.