Zaterdag, 27 februari 2016

meneertje is l om 6.00 uur wakker en ik hoor aan het An het dreinen wat hij doet. Oh nee hè, ben ik gisteren te positief geweest met mijn complimentjes te maken naar hem toe?

Ik zeg Papa dat het nog erg vroeg is en dat hij nog even moet proberen te slapen.
Dit lukt een hakf uurtje en dan ben ik genoodzaakt om ook op te staan want ik vertrouw het mannetje niet wanneer hij alleen in huis romd loopt.

Na het eten ( kop hete melk met een appel, meer is er voor ontbijt niet in huis) gaan we, zoals afgesproken met hem, huiswerk maken, dit gaat goed en Papa vraagt me regemktig om bevestiging bij wat hij schrijft, ik geef hem weer complomentjes dat hij het goed doet,
Wanneer hij zijn boeken in zijn tas pakt, zie ik dat zijn tas aan de zijkant na een week al weer flink is ingescheurd. Dat kan niet door aleen het gebruik zijn gekomen.

Op mijn vraag hoe dit is gekomen krijg ik geen anntwoord en trekt hij zijn schoudertjes op.

We pakken Papa zijn spulletjes bij elkaar omdat het de laatste keer is dat hij hier is geweest voor min vertrek.

Er wordt weer gedoucht en de zwemspullen worden aan gedaan.
Chrispin heeft iedere ochtend een briefje klaar liggen en vanmorgen stond er oa op het briefje dat hij een afspraak had vandaag,

Papa en ik lopen het zandpad af en Papa begint met zeuren omdat hij een BB wil hebben zodat hij. Iet hoeft te lopen. Het volgemnd eis dat hij moe is na 10 minuten looen, terwijl we deze weg al vaker hebben gelopen zonder problemen.

Papa gaat huilen enlaat mijn hand los. Ik loop verder en meneertje blijft huilen. Ik zeg hem dat we een BB nemen wanneer hij ophoudt met huilen,
Maar het vertikt het om te gehoorzamen. Meneertje wil weer winnen om zijn zin te krijgen en het oude gedag is weer helemaal terug.

Ik laat hem een flink stuk lopen tot we een Matatu nemen die een klein stukje verder al weer stopt en we nemen de tuktuk waar meneertje inzit met een flinke pruillip.
Mijn goede hoop van gisteren is weer helemaal over.,

Bij de bank stopt de tuktuk even omdat ik voor de zekerheid toch wat meer geld op zak wil hebben mocht er onverwachts iets gebeuren.

En er gebeurd 10 minuten later ook. Zeker wat maar dat heeft niets met mijn geld te maken.

Voor ons rijdt een Matatu heel erg hard. Een frontale botsing met een tuktuk die over de kop vliegt en waar de chauffeur uit vliegt, op de berm neervalt en roerloos blijft liggen. De tuktuk waar wij inzitten blijft ook in de berm stil staan en er stappen overal mensen uit die ontzettend tehpgen elkaar te keer staan te gaan en de chuffeur sue op de grond ligt wordt weinig aandacht aan besteed. Ik stap uit de Tuktuk en ga naar hem kijken maar weet miet precies wat i oet doen. Ondertussen komen er anderens mensen vij kijken die ook niets doen dan staante schreeuwen.
De chauffeur beweegt een beetje maar er komt bloed uit zijn mond. Mijn tuktukchauffeur met Papa er nog in roept mij dat hij wil aanrijden, ik vraag hem eerst of er ieman dis gebeld doe de gewonde komt ophalen. De tuktuk chauffeur verteld dat dit is gebeurd. Een stukje verderop staan mensen in beveiligingskleding gewoon met elkaar te praten............
Ik ben me kapot geschrokken maar zeker ook ivm de manier van handelen van toeschouwers bij het ongeluk. De matatu zat flink in elkaar dus is het erg hard gegaan.

Op het strand begroet ik David en papa heeft nog steeds eenpriillip. Wanneer ik zeg dat hij zijn kleren moet uittrekken imte gaan zwemmen gaat hij weer huilen en vraagt waar chrispin is. Ik zeg dat hij moet werken ene meneertje blijft huilen.
Ik bel Chrisp op om te vragen of hij Papa wil toespreken omdat hij ij. Zin weer wil doordrijven en niet ophoudt met huilen. Later krijg ik van Papa de telefoon terug en Chrispin verteld mij dat Papa aNgewdpft helemaal niet te hoeven huilen. Gggrrrrr.......

Ik loop met een huilend kind de zee in en Papa geeft niet aan wat er aan de hand is en zegt naar hus te willen. Ik vraag hem waarom hij naar huis wil omdat hij gisteren nog vertelde dat hij vandaag naar zee silde gaan en ik het programma naar zijn wens uitvoer, Papa blijft huilen en ik spreek hem flink toe, zonder effect.
We gaan naar David terug en ik bel de moeder van Papa dat ik hem naar huis kom brengen en mijn geduld is weer op.
Terwijl we naar huis rijden zegt Papa mij dat hij moest huilen ivm het ongeluk. Ook hier zuigt hij weer uit zijn duimpje ( ook al is het nog zo klein) omdat hij al zat te pruilen en huilen voor het ongeluk gebeurde.


Papa zet ik thuis af leg moeder de situatie nog een keer uit over wat er is gebeurd en geef haar aan dat zij hem heel erg goed in de gaten koet houden omdat hij zo clever is en iedereen om zijn vinger wil winden. Moeder maakt geen beinteresserde indruk.
Ik vertel har dat ik donderdag Papa ophaal van school en hem naar huis breng ( het is zijn verjaardag, twee jaar geleden tenminste wel) en dat dit de latste keer is voor mijn vertrek. Moeder geeft als reactie dat Papa zatedag jarig is. Tja, dan ben ik al thuis!

Nog even naar de supermarkt en lekker naar mijn rustige verblijfsplaats.

Ik kijk nog een keer of er nieuwe whatsapp berichten binnen zijn.
Woensdag heb ik de hoofd lerares een bericht gestuurd dat ik ( een flink sponsorbedrag) geld heb overgemaakt met daarbij de verdeling waar het geld voor besteed dient te worden. Deze verdeling heb ik in een eerder persoonlijk gesprek met haar besproken.
Tot op heden geen enkele reactie terwijl ik wel kan zien dat zij dit bericht heeft gelezen.............

Dit laatste had ik eerder moeten schrijven omdat tijdens mijn schoonheidsslaapje vanmiddag zij mij heeft gebeld. Helaas had ik toen de telefoon op geluidloos staan.
Na mijn middagdutje heb ik haar een bericht gestuurd dat ik as. Donderdag op school ben om afscheid te nemen en om Papa op te halen voor de laatste keer.

Wat er zaterdadavond is gebeurd weet ik niet meer. Waarschijnlijk niet veel want dan had ik nig iets onthouden.