Maandag, 8 februari 2016

Maandag, 8 februari 2016

No steeds geen mogelijkheid om fotos bij mij verslagen te zetten. Wel kan ik de reacties op mijn blog lezen die binnen komen. Erg leuk en dank hiervoor.

Op mijn gemakje mijn ochtendritueeltje afgewerkt. Douchen, kopje koffie met boterham en vooral alles netjes opruimen en schoon houden.

Chengo gebeld of hij mij op kon halen maar ik kreeg geen contact. Op mijn verblijfplek, helemaal achteraf, rijden geen boda boda's en ik heb weinig telefoonnummers van drivers die ik kan bllen om me te komen ophalen.Er blijft dan maar weinig over dan lopen tot je een driver tegen komt.

Zo heb ik wel de mogelijkheid om foto's te maken van de omgeving waar ik woon.
Wanneer ik op de harde weg kom, neem ik een boda boda tot de plek waar de matatu's weer rijden.
Met Matatu rijdt ik naar Java Cafe. Deze reis duurt ongeveer een uurtje om jou als lezer een beeld te geven.
Java Cafe is een locatie waar ik garantie heb op wifi verbinding, waar airco is en waar ik rustig iets kan drinken of eten. Ik overbrug hier mijn tijd met mijn logboek bij te werken en online te zetten op mijn blog,tot het tijd is om naar school te gaan voor de geplande afspraak met Chris en de teachers.

Ik was hier redelijk op tijd en kreeg een witte plastic stoel aangeboden om buiten in de schaduw te kunnen wachten. De zon op mijn rug, nek, neus en armen is niet leuk. Mijn neushuid voelt aan als een harde korst die al aan het vervellen is. Terwijl ik op deze plek met mijn telefoon bezig ben zie ik berichtjes verschijnen waar ik niet vrolijk van wordt.
Boj probeert met mij contact op te nemen en meteen daarop krijg ik een bericht van John die vraagt of ik al met iemand contact heb gehad over mijn vader.
Het lood zakt in mijn schoenen en ik begin te bibberen, Ik zeg tegen mezelf ' rusig blijven' maar het wil niet echt lukken. Ik krijg daarna Boj, mijn broer aan de telefoon en hij vertelt dat mijn vader in Spanje in het zieknhuis ligt en gisteren is geopereerd ivm een klaplong waar nu een drain in is geplaats. Hij wordt verder getransporeerd naar Malaga. Mijn ouders krijgen weer iets voor hun kiezen en ik moet mijn gevoel van willen helpen en troosten parkeren omdat ik weinig tot niets kan doen buiten aan hun denken en hopen dat het goed komt.

Ondertussen dat ik bezig ben met berichtjes ontvangen en sturen komt Chris aangelopen, redelijk op tijd. En dan zit de tweede keer in drie dagen op school met tranen in mijn ogen. Ik vertel hem wat er aan de hand is en hij zegt ' I'm sorry for that'. De teachers komen naar ons toe gelopen om ons te vezoeken mee in een klaslokaaltje te lopen. Ik leg kort even mijn situatie uit en ook zij zeggen 'sorry, let god bless him.

De witte plastieke stoel waarin ik zat wordt achter mij aan gedragen de klas in waar ik weer op mag plaats nemen. Nu moet ik schakelen omdat er belangrijke zaken besproken moeten worden ivm financieen en aanschaf van mateialen voor Papa. Gelukkig had ik gisteravond al mijn vragen op papier gezet.

Ik moet regelmatig om verduidelijking vragen bij de uitleg omdat ik degene per slotte ben die gaat betalen en ook graag wil weten wat en waarvoor ik betaal.

De contante betalingen worden in de klas afgewerkt en we worden verder verwezen naar 'kantoor', een heet hokje van 1x2 meter.

Hier wordt de rest duidelijk uitgeleged. Voor mij is helemaal duidelijk dat Chris zijn verantwoording over zijn financiele taken netjes heefd uigevoerd. Hij kreeg hiervoor ook een compliment van de teachers.

Daarna gaan we naar sister Pauline waar we twee jaar geleden Papa hebben aangemeld voor school en zijn kleertjes hebben gekocht.

Zij maakt netjes een lijstje met kleding en schrijft hierachter de prijzen die er eventueel moeten worden aangeschaft. Ik geef haar aan dat ik deze lijst eerst met Funa wil overleggen of alle kleding moet worden aangevuld of maar gedeeltelijk. Na de schoolafspraak heb ik een afspraak met Funa en kan deze vraag meteen worden afgewerkt.

Ik maak met sister Pauline een nieuwe afspraak voor dinsdag ( morgen) om 14.00 uur, waar ik graag alleen naar toe wil gaan ivm sponsoring van andere in mijn ogen nodige situaties. Zij zegt dat er veel situaties zijn, maar hierop wil ik niet ingaan met Chris erbij omdat dit een apart verhaal gaat worden.
Deze sponsoring die ik kan gaan doneren is eenmalig en op plekken waar ik een goed gevoel bij heb. Deze keuze moet en wil ik graag alleen maken om ervoor te kunnen zorgen dat het geld wat ik heb mogen ontvangen van familie, vrienden en kenissen goed wordt besteed. Ik vind dat ik dit moet kunnen verantwoorden tegenover degene die vertrouwen in mij hebben gehad door een engeltje te kopen of andere manieren van donaties hebben gegeven.

Het gesprek wordt afgerond en Chris en ik voeren buiten in de schaduw nog even een kort gesprek over de miscommunicatie ivm de tijd van de afspraak vandaag. Hij geeft aan dat hij het niet goed heeft begrepen en dat het probleem aan zijn kant ligt. Oké, geaccepteerd.
Ondertussen komt de teacher van Papa achter het gebouw om naar ons toe gelopen en zij praat Swahili met Chris waarvan ik uiteraard niets kan verstaan. Chris legt mij uit dat we het geld wat contant moet worden betaald in de klas voor maart en april aan haar kan worden afgegeven. .!?! Ik denk dat ik Swahili ga leren en niet ga vertellen dat ik deze taal meester ben, kijken of dan mijn argwaan gegrond is over gevoelens die bij mij naar boven komen wanneer hun geheimtaal wordt gesproken.
Ook geeft zij aan morgen met Chris te willen gaan luchen wanneer we morgen de afspraak op school hebben. Chris geeft haar netjes aan dat de afspraak die voor morgen staat gepland alleen voor mij is en hij hierbij niet welkom is. De teacher zegt dat hij dan maar mee moet komen en dan kunnen zij ondertussen gaan lunchen terwijl ik de afspraak heb met sister Pauline. Tjonge jonge wat is het toch een gerafineerd volkje, niet te geloven.
Chris en ik gaan samen met de tuk tuk naar onze volgende afspraak, Funa. Het eerste gesprek met ons allen samen vindt plaats. Funa, moeder van Papa, Chris en ik. Een prima gesprek waarbij fotos worden gemaakt van ons samen. Helaas lukt het mij nog niet om fotos in mijn blog te plaatsen. Misschien later.

Funa geeft eerlijk aan dat er inderdaad kleding nodig is, maar niet alles wat er op het lijstje staat van sister Pauline is nodig. Ik vind dit netjes en eerlijk van haar.
Funa lat haar lezzo's zien die zij schijnt te verkopen. Chris praat geheimtaal met Funa en ik krijg een lezzo op mijn schoot gelegd door Chris en hij zegt dat het een geschenk is van hem aan mij. Erg leuk gebaar en ik toon mijn dankbaarheid. Chris geeft Funa hiervoor geen geld terwijl zij van te voren aangaf dat de lesso's Ksh 650 kosten. ( € 6,50). Oké,loslaten Anjo!
We maken verschillende foto's en ik hoor dat de moeder van Papa deze foto kan gebruiken om een Duitse man aan de haak te kunnen slaan. Ik denk; oh mein gott....hilfe!

Ik heb een gesprek met de moeder van Papa en mag haar baby van drie weken vasthouden tot het huilt en er door haar een stevige borst te voorschijn wordt gehaald waar weinig productie is, hoor ik later van Funa.
Funa verteld mij dat deze baby het zesde kind is van de moeder van Papa. Ik slik....
Met Funa spreek ik af dat ik bij haar vertrek voor Papa van school naar huis komt en dat Funa en ik woensdag om 8.00 uur, samen naar Mombasa gaan om de rest van Papa zijn schoolboeken en schoenen te gaan kopen. Vandaag heb ik in Bamburi enkele boeken kunnen kopen maar er blijven nog zes boeken over. Dus weer naar Mombasa wat ik helemaal niet leuk vind. Ik weet van de vorige keer dat we een hele dag kwijt zijn geweest om de hele boekenlijst compleet te maken. Mombasa is voor mij heet, vies, druk en ik moet ontzettend opletten waar ik loop om niet te vallen ivm kuilen, bulten en ingelijke stenen.
Van de andere kant heb ik zo wel veel belangrijke dingen geregeld in de eerste week van mijn verblijf. Alles hi z'n goei en koi kantu.

Ik kom thuis en geniet van de rust en heb tijd om over mijn vader na te denken. Een heel vreemd gevoel heb ik om zo ver te zijn van de familiaire situatie.

Nasir, de Boda Boda driver van twee jaar geleden, waarmee ik nog regelmatig contact heb via whatsapp, stuur ik een berichtje hoe het met hem gaat. Hij vraagt of ik. Og steeds het keniaanse telefoon nummer gebruik. Ik antwoord hem dat ik in de buurt ben. Hij schrijft als reactie hierop dat zijn zoon deze maand jarig is!?!

Even later komt Chrispin naar huis vanuit zijn werk en vraagt zoals iedere keer wanneer hij naar huis komt hoe mijn dag is geweest. Ik leg hem uit wat er is gebeurd en hij zegt:" Let Gott bless him". De moeder van Chris ligt ook in het ziekenhuis aan de andere kant van Kenia en haar gaat het ook slecht. We kunnen elkaar zo een beetje steunen.

Voor de tweede keer oefent Chrispin met mij een paar woorden in de Lou-taal die ik tegen zijn moeder mag zeggen, wat betekend "beterschap mama". Zij geeft daarna aan Chrispin door dat hij mij beterschap met mijn vader moet wensen.
Dit zijn voor mij mooie woorden, en belangrijke kleine dingetjes die samen worden uitgewisseld.

We pakken samen het koken weer op waarbij ik enkele aanwijzingen krijg. We hebben samen plezier en natuurlijk komt hierbij het foto-apparaat aan te pas.

We hebben heelijk gegeten en daarna nog een hele tijd zitten kletsen, lachen en rekenen over vanalles en nog wat. Ik heb hem om duidelijkheid gevraagd ivm zijn verwachtingen tegenover mij wat betreft mijn verblijfkosten. Hierover zijn nu plannen gemaakt.

De zus van Chrispin belt op en ik krijg haar kort aan de telefoon. Zij wil graag voor mij gaan koken en woont inde buurt van haar broer. Ik spreek met haar af dat we elkaar gaan zien voor ik ga vertrekken.


Ik heb twee flinke blaren op mijn voet en exceemplakken boven mijn hak. Ik wordt verzorgd door Chrispin met een soort jodium die hij hierop smeert. Mijn enkels zijn dik en een raar gevoel. Ik ga morgen toch eens opzoeken wat het voor malaria medicijnen zijn die ik inneem. De naam is mij namelijk onbekend en volgens de apotheek was dit medicijn de vervanging van Malarone. Toch maar even gaan kijken wat de bijwerkingen hiervan kunnen zijn.

Net voordat ik naar bed ga komt er een bericht binnen dat het redelijk gaat met mijn vader in zuid-Spanje. Waarschijnlijk mag hij binnen een week weer terug naar zijn vakantie-adres. Ik hoop dat zij hun vakantie samen weer redelijk kunnen oppakken samen.
,