Dinsdag, 9 februari 2016

Kort nadat ik ben opgestaan, hiirde ik regen. De eerste regen sinds ik in Kenya ben. De fauna hoor ik roepen, "thank you!"

Na het eten bel ik driver Chengo of hij mij kan ophalen met zijn Boda Boda.
Hij brengt mij naar het winkelcemtrum City Mall waar ik in het warenhuis ga kijken of daar de resterende boeken voor Papa te vinden zijn. Helaas niet, maar ik wordt wel naar een boekenwinkel in de buurt verwezen. Hier ga ik met de Tuk Tuk naar toe. Op de plaats van bestemming kan de chauffeur niet wisselen en daarom moet ik gaan wisselen op de bank. Gelukkig geen wachtende voor mij en ben ik meteen aan de beurt. Dit is echt geluk want het tempo ligt hier overal heel anders. Ik geef de knul het geld ( 100 Kes = € 1,00 ) en ga op zoek naar de boekwinkel. De securitydame die in de buurt staat zegt dat de winkel zo ooen kan gaan en ik hier best op kan wachten. Dit wachten duurt maar heel kort omdat ik bijna weg sta te smelten van de hitte. ( nou ja ......).
Vervolgens loop ik naar het kantoor van de vliegtuigmaatschappij waar ik twee jaar geleden en nu mee heb gevlogen. Ik ga hier vragen wat de mogelijkheden zijn om Papa naar Nederland te laten komen in een vakantie in de toekomst. Nee, niet voor altijd!
Mij wordt aangegeven dat hij hiervoor tussen de 8-11 jaar moet zijn en dan gratis begeleiding krijgt. Zijn vlucht kost 70% van het standaard tarief. Iemand vanuit Kenya zou dan mee naar Mombasa airport moeten gaan een schrijven moeten ondertekenen en dit zelfde moet bij aankomst in Nederland gebeuren uit verzekringtechnische redenen. Voor dee reis moet Papa een nederlands visum en een paspoort hebben zoals het bij ons gebruikelijk is. Bij het paspoort denk ik adt het al een probleem gaat worden omdat dit hier geen gebruikelijk document is bij kinderen. Maar het is ook nog niet zover.

Toch kan ik het niet laten om toch nog naar mijn koffer te vragen wat twee jaar gekeden verloren is gegaan op het vliegveld. Maar helaas kreeg ik geen antwoord wat ik graag had willen horen. Ook dit zal ik moeten loslaten.
Vervolgens ben ik bij Java Caffe ( wifi mogelijkheid meestal, vandaag slecht) gaan zitten en heb wat informatie opgezocht op Google over mijn medicijnen en over een eventuele reis naar Samburu. Berichten heb ik, met wifi onderbrekingen, gelezen ivm met mijn vader en de situatie gaat weer langzaam beter. Ik ben ook geruster wanneer ik deze berichten kan lezen. Mijn medicijnen heb ik kunnen vinden en het bedrag wat ik hiervoor heb betaald klopt. Wat eventuele bijwerkingen kunnen zijn heb ik niet kunnen vertalen uit jet engels.
Wat het laatste betreft, over de reis naar Samburu, heb ik toch nog enkele vragen aan Chrispin wanneer hij thuiskomt omdat de afstand die hij mij gisteren heeft aangegeven volgens mijn informatie van Google toch wel erg afwijkt.
Van Java Caffe loop ik naar de boekwinkel en ook daar hebben zij niet de resterende boeken. (ook geen Bol.com) De dame in de winkel wil navragen in Mombasa of daar wel de boeken zijn, en zij get mij morgen voor twaalf uur hierop antwoord via mijn telefoonnummer wat ik haar doorgeef. Snel geef ik op de boekenlijst nog cijfers aan zodat we niet de namen van de boeken hoeven te noemen in het telefoongesprek maar alleen de betreffende cijfers. (helder momentje

De volgende stap is de afspraak op school met sister Rose Pauline.
De teacher van Papa ziet mij zitten in de schaduw ebpn vraagt of we de afspraak die we gisteren samen hebben gemaakt nu zullen uitvoeren of na het gesprek met sister Rose Pauline. Deze afspraak had ik helemaal vergeten. Ik betaal haar contant de extra class van Papa waardoor hij smiddags van 14.00 - 16.00 uur ook op school kan blijven en niet opmstraat rond hoeft te zwalken. Ik pak het gesprek nog een keertje op over een activiteit aanbieden in de klas van Papa tot mijn vertrek en zij geeft mij hiervoor akkoord mits sister Rose Pauline hiervoor haar (gods) zegen geeft. Wanneer de betaling is afgewerkt zoals afgesproken loop ik weer naar mijn plekje in de schaduw en wacht op Sister Rose Pauline.

Zij is netjes op tijd en we hebben een verhelderend gesprek. Ik leg haar uit hoe ik aan het sponsorbedrag ben gekomen en geef haar het engelte met kettinkje en zij is hiermee erg blij.
Zij heeft al een lijst liggen met kinderen die erg arm zijn, waarvan er maar een ouder is of helemaal geen. Deze ouders zijn hoofdzakelijk weggevallen door HIV. De verzorgers/ ouder(s) van deze arme kinderen leven in townships en hebben het hard te halen. De ouders/ verzorgers vinden het belangrijk dat hun kinderen naar school,gaan maar hebben ivm het betalen van school mijna tot geen geld voor eten. De kinderen moeten goed gevoed naar school gaan om zich te kunnen consentreren op de lesstof. Deze cirkel blijft zich herhalen en deze mensen leven aan de afgrond.
Ik geef sister Aan dat ik deze situaties eerst met eigen ogen wil gaan zien voor ik hier geld ga inzetten.
Ik geef hier ook heel duidelijk aan dat ik het belangrijk vind om ook dit gedeelte van ghetbsponsorverhaal te kunnen communiceen met de sponsoren die hiervoor interesse mochten hebben in waar hun sponsorgeld is ingezet.
Zij begrijpt mij helemaal en we maken hiervoor samen een afspraak voor volgende week dinsdag om 9.00 uur bij haar op kantoor, waarschijnlijk is zijzelf degene die mij gaat begeleiden.
Het voorstel om in de klas een activiteit uit te voeren slaat ook goed bij haar aan en ik krijg hiervoor goedkeuring.
We nemen op een prettige manier afscheid.
Als laatste staat boodschappen doen gepland en ik neem een Boda Boda die mij naar de supermarkt brengt in Bamburi. Ik doe hier ieigelijk teveel boodschappen om mee te kunnen nemen op de Boda Boda maar dit hebben we wel nodig. De flinke flessen water van drie liter is oa zwaar en echt nodig. Stel je voor dat ik echt ergens zou gaan wegsmelten zonder water op zak.....
Met twee zware boodschaptassen plus mijn eigen zware tas die ik overal mee naar toe neem sta ik langs de weg te wachten en er stopt zoals gewoonlijk een Matatu voor mijn neus. Deze matatunzit helemaal vol en er is alleen achterin plek. Nou, daar kom ik zonder boodschappen al bijna niet aar toe laat staan met boodschappen. Er komt een Boda Boda naast mij gestopt en biedt zijn gunsten aan maar zijn kopje staat mij niet aan.
Toch maar verder lopen door de slijk op straat en daarna door de pof en ik houd een nieuwe Boda Boda aan. Ik geef de driver de plek aan waar ik naar toe wil M ajaori stahge en vraag hem wat hij hiervoor moet hebben. Hij zegt dertig bob. Ik denk da's weinig. Ja natuurlijk,hij rijdt twintig meter verder en stopt en zegt Majaori stage. Euhhhhhh ik denk, hier is duidelijk iets niet goed gegaan. Ik ben effe letterlijk en figuurlijk de weg kwijt. Oh ja Utange weet ik zeker dat ik dit goed aangeef en ik vraag hen wat hij hiervoor moet hebben. 150 Bob. Oké rijden met de hap want mijn tassen worden erg zwaar. Ja nu al.
Hij draait zijn BB ( ik ga het woord vanaf nu inkorten want ik moet di woord nog zo vaak gaan schrijven. Iedere stap buitens huis heb ik wel een BB nodig om ergens te kunnen komen) en zet zijn spiegels zo dat hij mijn gezicht kan zien. Ja die gezichtuitdrukking zal wel helemaal top zijn in de hitte met zware tassen. Maar ik heb de indruk dat hij mij niet helemaal vertrouwd. In Utanfepge geef ik hem pas aan dat hij veder moet rijden. Hij volgt mijn instructies. Er loopt een geit over de weg, ik schrik en uit reflex knijp ik hem in zijn schouder. Oh I'm so sorry!!
( twee jaar geleden heb ik in eezelfde omgeving een BB ongeluk gehad door twee vechtende koieien die de straat over stoken en waar de BBD met mij achterop tegenaan zijn gereden en onderuit schoven). Dat was niet leuk!

Ik vraag vevolgens om links af te draaien en de weg te volgen. Een stuk verder op bij een winkelhutje zeg ik rechts op het zandpad te willen gaan. Dit is een zandpad met veel los zand, ondanks de regen vandaag. Hij heeft moeite om de BBD rechtop de hiuden en ik wiebel achterop met stedds zwaarder wordende boodschappentassen. Op een gegeven moment zegt hij dat het wel eg ver weg is. Ja dat klopt maar rij nou maar door. Mijn tassen ijn zwaar en ik betaal wel.
Ik betaal hem 200 bob, hij draait zijn BBD en rijdt heel hard terug.
Wanneer ik me af laat zetten dan doe ik dit bewust niet voor de poort ivm veiligheidsredenen.

Nou dit is een verhaal van een dagelijks ritje wat ik maak en waar iedere keer wel iets gebeurd. Het is eker niet ongevaarlijk maar ik ben ervan afhankelijk omergens te komen zoals ik eerder al heb geschreven. Thuis springen we ff op de fiets of in de auto en gaan voor iedere scheet naar het dorp of stad om iets te 'moeten' halen/kopen. Nou ik kan zeggen dat dit hier niet zo werkt. Je bent met het reisen erg veel tijd kwijt en ik heb hiervoor een goede planning nodig om mijntijd efficient in te delen.

S-avonds lekker Tilapia vis gegeten van het Victoria-meer. Heerlijk. Ik kreeg de staart en Chris nam de kop. Dit is een gebruik bij het eten van vis. Vrouwen de kont en mannen de kop. Voor mij is de smaak hetzelfde en ik pas me zonder probleem aan.
Na het eten maken we weer flauwekul samen en rare foto's erbij. We hebben samen een uitdrukking waarbij we iedere keer in een deuk liggen. " Sssoo ssssssweet". Deze uitfrukking wordt bij verschillende situaties ingezet. Bij het eten, bij het bekijken van fotos en andere flauwekul.

Iedere dag is er tot nu toe wel een afspraak nodig geweest om mijn doel te kunnen realiseren en geslaagd terug naar huis te kunnen keren. Niks voor niks.
D hele organisatie en de temperatuur kosten mij flink wat energie. Op tijd naar bed en morgenvroeg er weer uit voor de afspraak met Funa om boeken voor Papa te gaan halen in Mombasa.

Truste allemaal en bedankt voor de reacties op mijn schrijven.

X